پاسخگویی مسئله ای مهم و چالش آور است و یکی از متداول ترین معیار ها برای ارزیابی (( مردم سالاری )) خدمات عمومی ، تحقق پاسخگویی عمومی است. پاسخگویی با ایجاد شفافیت موجب از بین رفتن شکاف میان مسئولین و مردم و یا حاکمیت کنندگان و حاکمیت شوندگان می شود. هارلو معتقد است که پاسخگویی به عنوان ابزاری برای تحقق مشارکت، عمل می نماید و بوونز اعتقاد دارد که پاسخگویی تصویری از عدالت، برابری ، اعتماد و انصاف است. یکی از الزامات توسعه پایدار این است که علاوه بر پاسخگویی به نیازهای نسل حاضر ، ظرفیت پاسخگویی به نیازهای نسلهای آینده را نیز داشته باشد. توسعه پایدار از نظر مفهومی بحث جدیدی نیست اما به عنوان چارچوب نظری پدیده نوینی است. توسعه پایدار برآورنده نیازها و آرمان های انسان ها در حال و آینده است . در توسعه پایدار ، انسان مرکز توجه است و توسعه حقی است که باید به صورت مساوی نسل های کنونی و آینده را زیر پوشش قرار دهد. پایداری در توسعه نوعی نوعی عدالت توزیعی است یعنی نقسیم عادلانه فرصت های توسعه بین نسل ها. از بین الگو های پاسخگویی ، الگوی پاسخگویی فراپارادایمی ، نوعی نگرش در پارادایم جدید مدیریت به وجود آورده که به جای مدیریت حاکمیت به حاکمیت مدیریت می پردازند و دولت ها در جایگاه ، هدایتگر و ناظر ، عمل می کنند تا آن سه ارزش اصلی (معاش زندگی ، اعتماد به نفس و آزادی) که پایه فکری و رهنود عملی در راستای تعالی ملت ها است دست یافتنی و محقق شود.
