مطالعات مدیریت ورزشی

هدف از پژوهش حاضر، تبیین نقش سرمایه اجتماعی در توسعه مشارکت ورزشی جوانان شهر یزد بود. این پژوهش به لحاظ نوع، کاربردی بوده و از منظر گردآوری داده ها، پیمایشی می باشد. جامعه آماری پژوهش را تمامی جوانان 29 15 ساله ساکن در شهر یزد تشکیل دادند که از میان آن ها 372 نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای متناسب به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. جمع آوری داده ها نیز با استفاده از پرسش نامه انجام گرفت. یافته ها نشان می دهد که میانگین سرمایه اجتماعی و مشارکت ورزشی مردان نسبت به زنان بیشتر است و بین سرمایه اجتماعی و مؤلفه های عمده آن (اعتماد اجتماعی، هنجار اجتماعی، شبکه اجتماعی و مشارکت اجتماعی) با مشارکت ورزشی جوانان رابطه معناداری وجود دارد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل چند متغیره نیز حاکی از آن است که سرمایه اجتماعی و مؤلفه های عمده آن توانسته اند بیش از 15 درصد از تغییرات متغیر وابسته؛ یعنی مشارکت ورزشی را تبیین نمایند. براین اساس و به عنوان نتیجه گیری نهایی می توان گفت که تلاش برای تقویت سرمایه اجتماعی جوانان می تواند استراتژی ارزشمندی برای گسترش مشارکت ورزشی آن ها باشد.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه وضعیت خودبرندسازی دانشجویان رشته های مختلف تربیت بدنی با دانشجویان دیگر رشته ها با تأکید بر الگوی شش گانه مهارت های ارتباطی مؤثر قاسمی بود. روش این پژوهش توصیفی پیمایشی بود و جامعه آماری آن را تمامی دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد گرایش های مختلف تربیت بدنی و دیگر رشته ها در دانشگاه های منتخب در سال (1394) تشکیل دادند. نمونه آماری نیز 384 نفر در نظر گرفته شد. ابزارهای پژوهش دو پرسش نامه ""تعیین وضعیت خودبرندسازی قاسمی (1393)"" و ""تعیین سطح مهارت های ارتباطی قاسمی (1393)"" بود. به منظور بررسی روایی صوری پژوهش از نظر پنج متخصص این حوزه استفاده گردید و برای روایی سازه از تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد. همچنین، پایایی پرسش نامه (بر روی یک نمونه 30 نفره) با استفاده از آلفای کرونباخ برای پرسش نامه تعیین وضعیت خودبرندسازی قاسمی معادل (81/0) و برای پرسش نامه تعیین سطح مهارت های ارتباطی معادل (86/0) به دست آمد. علاوه براین، از آزمون کلوموگروف اسمیرنوف، تحلیل عاملی تأییدی، تی تک نمونه ای، تی مستقل و آزمون لوین جهت مقایسه بین متغیرها استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزار اس. پی. اس. اس نسخه 22 انجام گرفت. نتایج نشان می دهد که وضعیت خودبرندسازی دانشجویان حوزه تربیت بدنی به طور معناداری ضعیف می باشد (05/0>P) و دانشجویان حیطه تربیت بدنی به لحاظ مهارت های نوشتن، سخن گفتن و استفاده از ابزارهای ارتباطی روزمره و نوین به طور معنا داری ضعیف بوده و وضعیت مهارت های گوش دادن، خواندن و زبان تنی به شکل معناداری مناسب می باشد (05/0>P). همچنین، نتایج حاکی از آن است که خودبرندسازی دانشجویان تربیت بدنی به شکل معنا داری پایین تر از خودبرندسازی دانشجویان غیر تربیت بدنی است (05/0>P). براساس نتایج، با توجه بیشتر به آموزش مهارت های ارتباطی در رشته تربیت بدنی می توان علاوه بر افزایش این مهارت ها به افزایش مهارت خودبرندسازی دانشجویان کمک نمود.

می توان اذعان داشت که توسعه ورزش ملی بخش مهمی از توسعه اقتصادی اجتماعی است. رواج ورزش در تمامی بخش ها موجب افزایش نشاط اجتماعی و بهره وری ملی می شود؛ از این رو، هدف اصلی پژوهش حاضر تحلیل اثرگذاری ورزش حرفه ای و قهرمانی بر توسعه ورزش بود. روش این پژوهش، آمیخته بوده و ابزار گردآوری داده های آن پرسش نامه پژوهشگرساخته توسعه ورزش می باشد. جامعه آماری پژوهش را مدیران ورزش و اساتید مدیریت ورزشی تشکیل دادند (حدود 60 متخصص مدیریت ورزشی و 40 مدیر ارشد ورزشی) که به دلیل محدودیت جامعه، نمونه برابر با جامعه در نظر گرفته شد و درنهایت، 73 پرسش نامه دریافت گردید. به منظور آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون کلموگروف اسمیرنوف، آزمون تی تک نمونه ای، آزمون فریدمن، آزمون دوجمله ای و مدل سازی معادلات ساختاری استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که در ورزش حرفه ای، اولویت بیشتر از آن معیار داشتن اماکن و فضاهای کالبدی ورزشی دارای استانداردهای بین المللی بوده و در ورزش قهرمانی از آن توسعه نظام استعدادیابی و پرورش ورزشکاران مستعد در توسعه ورزش می باشد. بر این اساس، لزوم توجه ویژه به نظام آموزشی کشور به منظور پرورش استعدادها و ورزشکاران درجهت ایجاد زیرساخت های ورزشی مناسب ضروری به نظر می رسد.

هدف از پژوهش حاضر، آزمون ""فرضیه بیش برنامه ریزی"" در زمینه ورزش و تعیین تأثیر نوع برنامه ریزی ورزشی (عدم مشارکت، مشارکت فراغتی و مشارکت آماتور در ورزش های سازمان یافته) بر عملکرد اجتماعی و انطباقی دختران دبیرستانی بود. در این پژوهش توصیفی پس رویدادی، 270 دانش آموز دختر (110 غیرورزشکار، 97 ورزشکار فراغتی و 63 ورزشکار آماتور) نسخه اعتباریابی شده مقیاس عملکرد اجتماعی و انطباقی کودکان و نوجوانان را تکمیل نمودند که داده های حاصل از آن با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره و آزمون های تعقیبی مرتبط در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل گردید. براساس یافته ها، نوع برنامه ریزی ورزشی بر ابعاد عملکرد تحصیلی، روابط با هم سالان و وظایف خانگی/ مراقبت از خود تأثیر معناداری داشته است؛ اما اثر آن بر روابط با خانواده به لحاظ آماری معنادار نمی باشد. تحلیل های تعقیبی نیز نشان می دهد که عملکرد تحصیلی گروه آماتور پایین تر از گروه های فراغتی و غیرورزشکار است؛ اما روابط با هم سالان در گروه آماتور از گروه فراغتی و غیرورزشکار و نیز روابط با هم سالان در گروه فراغتی بالاتر از گروه غیرورزشکار می باشد. علاوه براین، سطح وظایف خانگی و مراقبت از خود در گروه آماتور بالاتر از گروه غیرورزشکار بوده و در سایر موارد تفاوت ها از نظر آماری معنادار نمی باشند. درمجموع، نتایج پیشنهاد می کنند که انتقال مشارکت از ورزش فراغتی به رقابتی، تأثیر مثبتی بر کیفیت عملکرد اجتماعی (روابط با هم سالان) و انطباقی (وظایف خانگی و مراقبت از خود) دارد؛ اما ممکن است موجب افت تحصیلی گردد. شایان ذکر است که یافته ها از فرضیه بیش برنامه ریزی در مورد اثرات منفی افزایش در فعالیت های سازمان یافته حمایت می کند.

هدف از پژوهش حاضر، تحلیل اهمیت عملکرد عوامل مؤثر بر تصمیم تماشای یک مسابقه فوتبال بود. روش پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و جامعه آماری آن را تماشاگران مسابقه فوتبال تیم های سپاهان و سایپا تشکیل دادند که از میان آن ها 384 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. جهت انجام پژوهش، عوامل مؤثر بر حضور تماشاگران در ورزشگاه ها با بررسی دقیق ادبیات و پیشینه پژوهش شناسایی شده و جهت طراحی پرسش نامه مورد استفاده قرار گرفتند. روایی پرسش نامه توسط 10 نفر از متخصصان و صاحب نظران بررسی گردید و ضریب پایایی آن توسط آزمون آلفای کرونباخ معادل (94/0) محاسبه گشت. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفت. نتایج نشان می دهد که از میان 32 عامل اثرگذار بر تصمیم گیری درمورد تماشای یک مسابقه فوتبال، سه عامل در ناحیه اولویت کم، 22 عامل در ناحیه تمرکز بر آن و هفت عامل در ناحیه حفظ عملکرد قرار گرفته اند. شایان ذکر است عواملی که در ناحیه اولویت کم قرار گرفته اند برای عملکرد سیستم، تهدید کننده نبوده و نیازمند به اصلاح فوری نمی باشند؛ عوامل موجود در ناحیه تمرکز بر آن نیازمند به اقدام اصلاحی فوری بوده و از این منظر در اولویت بالایی قرار دارند؛ عوامل جای گرفته در ناحیه حفظ عملکرد نیز نه تنها از نظر تماشاگران مهم می باشند، بلکه از عملکرد آن ها رضایت حاصل شده است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش ویژگی های منبع اطلاعاتی در تبلیغات دهان به دهان لباس های ورزشی با ارزیابی نقش میانجی ریسک کارکردی و ریسک روان شناختی در توسعه این رابطه بود. روش این پژوهش توصیفی هم بستگی با هدف کاربردی بوده که به صورت میدانی انجام گرفته است. جامعه آماری پژوهش را مشتریان فروشگاه های لباس ورزشی سطح شهر تهران تشکیل دادند. روش نمونه گیری مورد استفاده در این پژوهش، روش تصادفی در دسترس بود که بر اساس جدول نمونه گیری مورگان، تعداد 384 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و با احتمال پنج درصد ریزش، 400 پرسش نامه بین آن ها توزیع گردید. ابزار پژوهش نیز پرسش نامه پژوهشگر ساخته ای بود که روایی آن به تأیید 12 تن از اساتید حوزه مدیریت ورزشی رسید و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ معادل (88/0) به دست آمد. تجزیه وتحلیل داده ها نیز از طریق روش آماری مدل سازی معادلات ساختاری و با استفاده از نر م افزار آموس 21 صورت گرفت. نتایج با توجه به مدل سازی معادلات ساختاری نشان می دهد که بین تخصص منبع اطلاعاتی مشتری با تبلیغات دهان به دهان و نیز بین شباهت منبع اطلاعاتی با تبلیغات دهان به دهان محصولات ورزشی (لباس) رابطه مثبت و معنا داری وجود دارد. بین کاهش دو نوع ریسک کارکردی و ریسک روان شناختی مشتری با تبلیغات دهان به دهان نیز ارتباط مثبت و معناداری مشاهده می شود. همچنین، نتایج حاکی از آن است که کاهش ریسک کارکردی مشتری بین رابطه تخصص منبع با تبلیغات دهان به دهان به عنوان یک متغیر میانجی جزئی می باشد؛ اما کاهش این ریسک در رابطه بین شباهت منبع و تبلیغات دهان به دهان دارای نقش میانجی نمی باشد. علاوه براین، کاهش ریسک روان شناختی مشتری بین رابطه تخصص منبع با تبلیغات دهان به دهان به عنوان یک متغیر میانجی جزئی مطرح است؛ مانند کاهش ریسک کارکردی؛ اما کاهش این ریسک رابطه بین شباهت منبع و تبلیغات دهان به دهان را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد و به صورت کامل این رابطه را میانجی گری می کند. نتیجه گیری کلی آن است که مشتریان به هنگام خرید در پی یافتن اطلاعات از افراد متخصص و مشابه با خود به منظور کاهش ریسک های دریافتی هستند و هرچقدر منبع اطلاعات اکتسابی متخصص تر باشد، این امر با کاهش ریسک بیشتری همراه بوده و می تواند به وجود آورنده یک جریان سودآور تبلیغات دهان به دهان محصولات ورزشی از سوی مشتریان برای فروشنده باشد.

هدف از پژوهش حاضر، شناسایی موانع ارتقای ورزشی زنان ورزشکار لیگ برتر استان خوزستان بود. با توجه به فقدان ابزار مناسب جهت بررسی موانع، ابتدا اقدام به طراحی و اعتباریابی پرسش نامه در سه بخش گردید. در بخش اول پس از مطالعه پیشینه پژوهش، مصاحبه های نیمه ساختاریافته با زنان ورزشکار صورت گرفت که بدین ترتیب پرسش نامه ای مقدماتی با 62 گویه به دست آمد و پس از بازبینی تیم پژوهش، گویه هایی که هم پوشانی داشتند، حذف شدند و درنهایت، 54 گویه شناسایی گشت. در بخش دوم، به منظور کاهش تعداد گویه ها و شناسایی گویه های با ارتباط بیشتر از تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد که با حذف هشت گویه ، 46 گویه باقی ماند و در نه عامل اصلی قرار گرفت. در بخش سوم نیز روایی سازه و آزمون مدل پژوهش به روش حداقل مربعات جزئی جهت بررسی روایی سازه تحلیل عاملی تأییدی بررسی گردید و مشخص شد که مدل هشت عاملی نسبت به سایر مدل ها برازش بهتری دارد و هشت عامل اصلی با 43 سؤال به عنوان موانع ارتقای ورزشی زنان ورزشکار استان خوزستان به رده های بالای ورزشی شناسایی شدند که با توجه به رتبه بندی موانع با آزمون فریدمن، عامل برخورد جامعه با میانگین رتبه ای (37/5) در جایگاه اول و عوامل مدیریتی (25/5)، نابرابری جنسیتی در سازمان های ورزشی (23/5)، عوامل فنی (5)، حاکمیت روابط بر ضوابط در سازمان های ورزشی (87/4)، هزینه ها و آینده شغلی (24/4)، تصور از جنسیت (25/3) و جنسیت و فرهنگ (80/2) در رتبه های دوم تا هشتم موانع جای گرفتند.

هدف از پژوهش حاضر، شناسایی و تبیین الگوی شایستگی مدیران ادارات کل ورزش و جوانان کشور بود. روش این پژوهش کاربردی بوده و به صورت آمیخته انجام شده است. جامعه آماری پژوهش در بخش کیفی را افراد صاحب نظر در امور انتخاب و انتصاب مدیران اجرایی کشور تشکیل دادند. نمونه گیری در بخش کیفی نیز به صورت ترکیبی از روش نمونه گیری نظری و گلوله برفی صورت گرفت. علاوه براین، در مرحله تأیید الگو، جامعه آماری شامل کلیه افراد شاغل در حوزه ستادی مدیریت کل ورزش و جوانان استان ها، مدیران تربیت بدنی دانشگاهی و اساتید منتخب مدیریت ورزشی دارای سابقه مدیرت در حوزه اداره ورزش و جوانان بودند. داده های پژوهش از طریق بررسى اسناد و مدارک طى مطالعات کتابخانه ای و مصاحبه با خبرگان، مسئولان، متخصصان و مدیران حوزه ورزش انجام گرفت. در قسمت کیفی نیز با استفاده از روش داده بنیاد، الگوی شایستگی مدیران با 91 مفهوم، 11 مقوله و سه طبقه تبیین گشت و درنهایت، پس از تجزیه وتحلیل نهایی در قالب ""الگوی شایستگی مدیران کل ورزش و جوانان"" ارائه گردید و درادامه، با استفاده از نرم افزار پی .ال .اس مورد آزمون و تأیید قرار گرفت. نتایج نشان می دهند که شایستگی ها می توانند به عنوان زبانی مشترک برای کارکردهای مختلف منابع انسانی مطرح باشند و در نیازسنجی آموزشی افراد، تهیه و ارزشیابی برنامه آموزشی، ارزشیابی کارایی و اثربخشی آموزشی و برنامه ریزی برای رشد و پیشرفت فرد به کار روند.

در ادبیات جامعه شناسی شبکه های اجتماعی غیررسمی به عنوان یکی از راه های اصلی تقویت روابط و پیوندهای اجتماعی میان افراد و به تبع آن، افزایش اعتماد اجتماعی شناخته شده اند و از آن جا یی که ورزش همگانی نوع غیررسمی و داوطلبانه ورزش بوده و فضای مطلوبی را جهت افزایش روابط متقابل و پیوندهای عاطفی و نزدیک بین افراد مختلف جامعه مهیا می کند، به نظر می رسد که می تواند از طریق کارکردها و سازوکارهای خاص خود در تقویت اعتماد اجتماعی مؤثر باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شرکت جوانان در ورزش های همگانی با اعتماد اجتماعی آن ها به انجام رسید . روش این پژوهش پیمایشی بوده و طرح آن از نوع هم بستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی جوانان 15 تا 29 ساله شهر تهران بود که از میان آ ن ها 405 نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شده و به دو گروه شرکت کننده در ورزش همگانی و غیرشرکت کننده در ورزش همگانی تقسیم شدند و مؤلفه های اعتماد اجتماعی آن ها با استفاده از پرسش نامه پژوهشگر ساخته سنجیده شد. نتایج نشان می دهد که میانگین اعتماد اجتماعی در حالت کلی آن برای افراد شرکت کننده در ورزش همگانی (96/2) بیشتر از میانگین این متغیر برای افراد غیرشرکت کننده در آن (84/2) می باشد و این تفاوت از نظر آماری معنادار است؛ بدین معناکه می توان گفت شرکت در ورزش همگانی با میزان اعتماد اجتماعی جوانان مورد پژوهش هم بستگی دارد. همچنین، در بررسی ابعاد اعتماد اجتماعی مشخص گردید که تفاوت میانگین دو گروه در مورد متغیرهای اعتماد بین شخصی و اعتماد تعمیم یافته از نظر آماری معنادار می باشد؛ اما در مورد اعتماد بنیادین و اعتماد نهادی تأثیر معناداری مشاهده نمی شود.

پ ژوهش حاضر جهت شناسایی منابع استرس و راه کارهای کنار آمدن با آن در دانشجویان ورزشکار کشور با تأکید بر نقش مدیریت دانشگاه در این موارد انجام گرفت. پس از تقسیم بندی دانشگاه های کشور به پنج منطقه جغرافیایی، متناسب با تراکم نسبی جمعیت دانشجویی هر منطقه، پرسش نامه های منابع استرس بورگ (2009) و راه کارهای مقابله با استرس کارور (1997) بین 1000 دانشجوی ورزشکار توزیع گردید. نتایج تحلیل عاملی تأییدی نشان می دهد که عمده منابع استرس دانشجویان کشور نوعاً استرس هایی درک شده (نه واقعی) هستند و راه کارهای مقابله ای در گروه پزشکی، متنوع تر و کارآمدتر از گروه غیرپزشکی می باشند. نتایج تی مستقل نیز حاکی از آن است که اختلاف کلی منابع استرس دانشگاه های پزشکی و غیرپزشکی معنادار می باشد؛ اما تفاوت راه کارها معنادار نیست. ازآن جایی که منابع استرس شناسایی شده غالباً در حیطه های مدیریتی اداری بوده اند، نیاز است مدیریت دانشگاه به بازنگری روندهای اداری دانشگاهی پرداخته و از نظرات دانشجویان بهره جوید. لازم به ذکر است که دانشگاه های پزشکی به دلیل کسب نتایج بهتر می توانند الگویی برای غیرپزشکی ها باشند..

هدف از پژوهش حاضر که از نوع مطالعات توصیفی و پیمایشی می باشد، بررسی استعداد یابی و نقش تجارب حرکتی داوطلبان در موفقیت آن ها در آزمون های ورودی رشته تربیت بدنی بود. نمونه آماری را 710 نفر از داوطلبان سال تحصیلی 90 89 دانشگاه پیام نور که به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند، تشکیل دادند. شایان ذکر است که از آزمون کلموگروف اسمیرنوف جهت بررسی نرمال بودن داده ها ، آزمون لون برای بررسی تجانس واریانس ، آزمون یو من ویتنی جهت بررسی تفاوت بین میانگین رتبه ها و آزمون تی مستقل به منظور بررسی تفاوت بین میانگین ها استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که در وضعیت استقامت عضلات کمربند شانه ای و عضلات شکم و چابکی داوطلبان با دیپلم تربیت بدنی نسبت به داوطلبان با دیپلم غیر تربیت بدنی تفاوت معنا داری به لحاظ آماری مشاهده نمی شود و تنها نیروی عضلانی داوطلبان دیپلم تربیت بدنی نسبت به سایر دیپلم ها تفاوت معنا داری داشته و بالاتر می باشد. یافته های پژوهش حاضر از این جهت حائز اهمیت و تحلیل می باشند که محدود کردن زمینه های پذیرش دانشجوی تربیت بدنی در مقاطع بالاتر (به ویژه کارشناسی ارشد) به دانش آموختگان تربیت بدنی نمی تواند ایده قابل قبولی باشد و ممانعت از ورود آن دسته از داوطلبانی که دارای علاقه واقعی به تحصیل در رشته تربیت بدنی هستند؛ اما سوابق تحصیلی آن ها در رشته غیر همنام می باشد، فاقد توجیه علمی بوده و استمرار روند فعلی مبنی بر آزاد گذاشتن ورود به این رشته از سایر رشته های تحصیلی، زمینه جذب بهتر استعدادهای ورزشی در این رشته را فراهم خواهد آورد.