هدف از پژوهش حاضر، شناسایی موانع ارتقای ورزشی زنان ورزشکار لیگ برتر استان خوزستان بود. با توجه به فقدان ابزار مناسب جهت بررسی موانع، ابتدا اقدام به طراحی و اعتباریابی پرسش نامه در سه بخش گردید. در بخش اول پس از مطالعه پیشینه پژوهش، مصاحبه های نیمه ساختاریافته با زنان ورزشکار صورت گرفت که بدین ترتیب پرسش نامه ای مقدماتی با 62 گویه به دست آمد و پس از بازبینی تیم پژوهش، گویه هایی که هم پوشانی داشتند، حذف شدند و درنهایت، 54 گویه شناسایی گشت. در بخش دوم، به منظور کاهش تعداد گویه ها و شناسایی گویه های با ارتباط بیشتر از تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد که با حذف هشت گویه ، 46 گویه باقی ماند و در نه عامل اصلی قرار گرفت. در بخش سوم نیز روایی سازه و آزمون مدل پژوهش به روش حداقل مربعات جزئی جهت بررسی روایی سازه تحلیل عاملی تأییدی بررسی گردید و مشخص شد که مدل هشت عاملی نسبت به سایر مدل ها برازش بهتری دارد و هشت عامل اصلی با 43 سؤال به عنوان موانع ارتقای ورزشی زنان ورزشکار استان خوزستان به رده های بالای ورزشی شناسایی شدند که با توجه به رتبه بندی موانع با آزمون فریدمن، عامل برخورد جامعه با میانگین رتبه ای (37/5) در جایگاه اول و عوامل مدیریتی (25/5)، نابرابری جنسیتی در سازمان های ورزشی (23/5)، عوامل فنی (5)، حاکمیت روابط بر ضوابط در سازمان های ورزشی (87/4)، هزینه ها و آینده شغلی (24/4)، تصور از جنسیت (25/3) و جنسیت و فرهنگ (80/2) در رتبه های دوم تا هشتم موانع جای گرفتند.
