تدوین الگوی ساختاری پیش بینی سازش یابی زوجین بر اساس خودابرازگری با میانجی گری تبادل اجتماعی در زنان دارای ازدواج زودهنگام (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

زمینه: عوامل روانشناختی تأثیرگذار بر سازگاری زناش ویی در دو دیدگاه درون فردی یا شخصیتی و بین فردی یا تعامل زوجین مورد توجه محققین بوده است. تحقیقات نشان داده است که خودابرازگری جنسی که با برانگیختگی ذهنی و مهارت های تبادل ارتباطی زن منجر به میل و رضایت بیشتر می گردد به سازگاری بیشتر زوجین منجر می شود. بنابراین آیا مهارت بیشتر در تبادل اجتماعی می تواند به عنوان میانجی گر در خودابرازگری و سازگاری زوجین تأثیر داشته باشد؟ هدف: هدف از این پژوهش پیش بینی سازگاری زناشویی بر اساس خودابرازگری جنسی با نقش میانجی گر تبادل اجتماعی در زنان دارای ازدواج زودهنگام بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. شرکت کنندگان، زنان متأهل دارای ازدواج زودهنگام در استان مرکزی بودند. 270 شرکت کننده به روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند و پرسشنامه های مقیاس سازگاری زناشویی اسپانیر (1976)، خودابرازگری جنسی اسنل و همکاران (1997) و تبادل اجتماعی لیبمن و همکاران (2011) را تکمیل کردند. داده ها به وسیله آزمون های همبستگی پیرسون و روش تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که خودابرازگری در رفتار جنسی، ترجیح جنسی، عاطفه جنسی و نگرش جنسی به طور معناداری سازگاری زناشویی زنان دارای ازدواج زودهنگام را پیش بینی می کنند (0/01 P<). همچنین نتایج آزمون بوت استراپ نشان داد که تبادل اجتماعی می تواند در پیش بینی سازگاری زناشویی بر اساس ابعاد خودابرازگری جنسی میانجی گری کند (0/01 P<). علاوه بر آن تبادل اجتماعی در رابطه ابعاد خودابرازگری جنسی و سازگاری زوجین تأثیر غیرمستقیم دارد. نتیجه گیری: در سازگاری زنان دارای ازدواج زودهنگام، درک تبادل اجتماعی در کیفیت خودابرازگری جنسی اهمیت دارد که به نظر می رسد به وسیله آموزش و مشاوره بهبود یابد.