زمینه : مطالعات پیشین به تاثیر روش تجسم سازی تخیلی و بررسی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی پرداخته اند.اما تاثیر روش تجسم سازی تخیلی در فعال سازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی در افراد دارای سبک های مقابله اجتناب و جبران افراطی مغفول مانده است. هدف : تعیین تأثیر روش تجسم سازی تخیلی در فعال سازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی در افراد دارای سبک های مقابله اجتناب و جبران افراطی بود. روش : پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان دارای سبک های مقابله اجتناب و جبران افراطی شهرستان تهران بود که 24 نفر بصورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایشی و گواه (12 نفر) گمارش شدند. ابزار پژوهش عبارتند از: طرحواره رهاشدگی (یانگ، 2003)، وابستگی بین فردی (هرشفیلد و همکاران، 1977) و مداخله تجسم سازی تخیلی (لاجوردی، میرزاحسینی و منیرپور، 1397). تحلیل داده ها با استفاده از روش کواریانس انجام شد. یافته ها : نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در پس آزمون طرحواره رهاشدگی و وابستگی فردی بین دو گروه آزمایش و گواه وجود دارد و روش تجسم سازی تخیلی در فعال سازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی افراد دارای سبک های مقابله ای اجتناب و جبرانی افراطی مؤثر است ( p≤ 0/001 ). نتیجه گیری : روش تجسم سازی تخیلی باعث فعال سازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی افراد دارای سبک های مقابله اجتناب و جبران افراطی شد.
