"تلویزیون تعاملی حاصل دو فرایند «همگرایی» و «تعامل» ناشی از انقلاب دیجیتال است. در پژوهش حاضر موانع راهاندازی تلویزیون تعاملی در ایران مورد بررسی قرار گرفته است. یافتههای این پژوهش، با روش کیفی و استفاده از مصاحبه عمیق با کارشناسان و سیاستگذاران بهدست آمده است . یافتهها حاکی از این است که تلویزیون تعاملی، چندان شناخته شده نیست و راهاندازی آن با موانع متعددی روبهروست که آنها را میتوان به سه بخش عمده شامل محدودیتهای «فنی و تولیدی»، «فرهنگی و اجتماعی» و «قانونی و حقوقی» تقسیم کرد. موضوعاتی چون نامناسب بودن زیرساختهای فنی و بیتوجهی به تربیت نیروی انسانی ماهر برای تولید برنامههای تعاملی را میتوان در دسته محدودیتهای «فنی و تولیدی» قرار داد. موضوعاتی از قبیل انحصاری و دولتی بودن تلویزیون و فراگیر نبودن فرهنگ استفاده از این فنّاوریها در بخش محدودیتهای «فرهنگی و اجتماعی» جای میگیرند. ابهامات موجود بر سر پخش صدا و تصویر از طریق وب و فقدان قانون مناسب برای حفظ حقوق معنوی برنامهها و حفظ حریم خصوصی افراد نیز در مباحث «قانونی و حقوقی» میگنجند.
" تعامل، تلویزیون تعاملی، صداوسیما، فنّاوری، همگرایی