مقایسه تاب آوری و خودکارآمدی معلولین ضایعه نخاعی ورزشکار و غیرورزشکار (مقاله پژوهشی وزارت بهداشت)

چکیده

اهداف هدف پژوهش حاضر مقایسه تاب آوری و خودکارآمدی بوده است بین معلولین غیرورزشکار و معلولینی که به صورت حرفه ای ورزش می کنند. مواد و روش ها روش پژوهش از نوع علّی مقایسه ای بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل معلولین ضایعه نخاعی ورزشکار از آکادمی پارالمپیک ایران و معلولین غیرورزشکار از انجمن حمایت از معلولین ضایعه نخاعی ایران (هرکدام ۳۲ نفر) بودند که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه تاب آوری کونور و دیویدسون و پرسش نامه خودکارآمدی شرر جمع آوری شدند. یافته ها یافته های این پژوهش نشان می دهد معلولین ورزشکار نسبت به غیرورزشکار نمره کل تاب آوری بیشتری دارند (۰۰۶/۰=P). ولی با درنظرگرفتن نمره ۵۰ به عنوان آستانه تاب آوری مناسب، اختلافی بین تاب آوری مناسب در دو گروه معلول ورزشکار و غیرورزشکار به دست نیامد.همچنین نمره کل خودکارآمدی با میانه ۶۵، در معلولین ورزشکار از غیر ورزشکار بیشتر به دست آمد (۰۰۱/۰=P). نتیجه گیری یافته های این پژوهش نشان داد رابطه معنادار بین تاب آوری و خودکارآمدی با ورزش وجود دارد. درنتیجه می توان ورزش را به عنوان راهی برای ارتقای تاب آوری و خودکارآمدی در افراد با ضایعه نخاعی پیشنهاد کرد.