اهداف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر بازسازی عاطفی بر افزایش اعتماد در روابط نزدیک و رضایت زناشویی در زوجین با ازدواج مجدد و تجربه طلاق انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه آزمایشی موردی از نوع طرح های خط پایه چندگانه ناهم زمان است. سه زوج از میان زوج های آشفته با ازدواج مجدد و تجربه طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره خصوصی و دولتی شهر اهواز، براساس ملاک های ورود و خروج و نقطه برش 22 در مقیاس رضایت زناشویی به روش نمونه گیری هدفمند در بازه زمانی ماه های مهر، آبان و آذر سال 1397 انتخاب شدند و در هشت جلسه 90دقیقه ای یک بار در هفته در زوج درمانی مبتنی بر بازسازی عاطفی شرکت کردند. سه زوج در مراحل خط پایه، درمان و پیگیری پرسش نامه اعتماد در روابط نزدیک (1985) و مقیاس رضایت زناشویی (2010) را تکمیل کردند. تحلیل داده ها با استفاده از روش های تحلیل دیداری (رسم نمودار)، شاخص تغییر پایا، فرمول درصد بهبودی (درصد افزایش) و مقایسه هنجاری انجام گرفت. یافته ها: نتایج با استفاده از روش های تحلیل دیداری (رسم نمودار)، شاخص تغییر پایا، فرمول درصد بهبودی (درصد افزایش) و مقایسه هنجاری نشان داد که زوج درمانی مبتنی بر بازسازی عاطفی باعث افزایش اعتماد در روابط نزدیک و رضایت زناشویی در مراحل درمان و پیگیری شده است. نتیجه گیری: زوج درمانی مبتنی بر بازسازی عاطفی به دلیل توجه ویژه به روابط گذشته زوجین و افزایش بینش زوجین در زمینه علل رشدی پریشانی رابطه می تواند موجب افزایش اعتماد در روابط نزدیک و رضایت زناشویی در زوجین با ازدواج مجدد دارای تجربه طلاق شود.
