از هخامنشیان بجز کتیبه بیستون و استوانه کوروش، کتیبه های رویداد نگارانه دیگری در دست نداریم؛ بنابراین بخش زیادی از تاریخ هخامنشی بر پایه اطلاعات منابع یونانی و بعضاَ یهودی استوار بوده است؛ منابعی که پژوهشگران کاستی ها، تناقضات و ناراستی های آنها را به دفعات گوشزد کرده اند. با کاوش مهم ترین مراکز هخامنشی، حجم زیادی از اطلاعات حاصل از تفسیر فرهنگ مادی در دسترس محققین قرار گرفت. در این میان کشف و خوانش تعداد قابل توجهی از الواح متعلق به بایگانی های پارس و بابل اطلاعات جدیدی از ساز و کارهای اداری-اقتصادی، اشخاص درباری و نیز روندها و رویدادهای اجتماعی، تاریخی، حقوقی و هنری را را آشکار کرد.تحولات علوم دانشگاهی از نیمه قرن بیستم منجر به تخصصی شدن هر چه بیشتر علوم شد؛ تحولات اجتماعی این برهه نیز به شکل گیری جنبش هایی نظیر زن محوری انجامید. مباحث مطرح شده در این شاخه های جدید راه پژوهشی خود را به گستره تاریخ کشاندند. ماریا بروسیوس از جمله مورخینی است که با توجه به این روند، مطالعات خود بر روی زنان هخامنشی را در قالب رساله دکتری و سپس کتابی با عنوان "زنان در ایران باستان (331-559)" ارائه داد. این مقاله به بررسی و نقد این کتاب به همراه یکی از نسخه های ترجمه آن می پردازد.