مورخان و پژوهشگران درخصوص شکست ساسانیان از عرب ها به دلایل زیادی اشاره کرده اند. در سال 2008، پروانه پورشریعتی با انتشار کتاب "زوال و فروپاشی شاهنشاهی ساسانی: اتحادیه ساسانی-پارتی و فتح ایران به دست عرب ها" جانی تازه به این موضوع بخشید. وی با یک روش شناسی بدیع و کم سابقه به ارائه یک روایت تازه و نادر از مسئله سقوط ساسانیان پرداخت. با تجزیه و تحلیل منابع مکتوب و شواهد باستان شناسی، پورشریعتی به این [نکته] اذعان دارد که حکومت ساسانی متشکل از اتحادیه ساسانی-پارتی بود و با حمایت نکردن خاندان های پارتی از ساسانیان، عرب ها موفق شدند در قرن هفتم م. به عمر حکومت ساسانی پایان دهند. از نواقص و کاستی های این اثر، پذیرش برخی روایت ها و تفسیرها به صورت غیرانتقادی، عدم توجه به تأثیر واپسین جنگ ساسانیان با رومیان و تأثیر آن بر زوال این سلسله، عدم تحلیل درست شواهد باستان شناسی و از همه مهمتر، بی توجهی به بحران های محیطی و آسیب شدید نظام آبیاری سرزمین میان رودان در اواخر دوره ساسانی می باشد که نوشتار پیش رو سعی در بررسی آنها دارد و با درنظر گرفتن موارد ذکرشده به ارزیابی این اثر خواهد پرداخت.
