مسأله اشتغال و موازنه آن با نیروی انسانی آماده کار در ایران، از مسائل حیاتی کشور است و به لحاظ اهمیتی که در توسعه و پیشرفت اقتصادی و اجتماعی دارد، از عمده ترین اهداف برنامه های توسعه به شمار می آید و آموزشهای مؤثر برای کسب مهارتهای مورد نیاز را اجتناب ناپذیر می سازد و نیز به ارتباط نزدیک بین آموزش عالی و بازار کار اهمیت بخشیده است. آموزش مهندسی باید در جهت نیل به توسعه تقویت و به منظور آموزش معطوف به اشتغال و بهره وری متحول شود. در این راستا انسان به عنوان مهمترین منبع و عامل اثر گذار در توسعه، در محور برنامه ریزی قرار می گیرد. جمعیت آموزش دیده می توانند راه دستیابی به اهداف توسعه را مشخص و هموار سازند.
