هدف مقاله حاضر ارائه پیشنهاها و بیان نکاتی است که توجه به آنها برای تربیت و آماده سازی مهندسان ایرانی در چالشهای قرن آینده، با توجه به رشد روز افزون علم و فن آوری و تخصصی تر شدن نیازهای انسانی، لازم به نظر می رسد. با تأکید بر لزوم گسترش کمّی رشته های مهندسی، تغییر ساختار فعلی آموزش و ارتقای شاخصهای کیفی، محور اصلی بحث معرفی آموزش مهندسی به مثابه تعالیم پروژه محور، تحقیق مدار و مسأله یاب است. روشی توصیه می شود که در آن دانشجو باید از سالهای آغازین تحصیل پروژه هایی را مطرح کند که در نهایت به یکپارچگی «علم و عمل» و «نظریه و کاربرد» در آموزش وی منتهی می شود. در حقیقت، دانشجویان روی پروژه هایی کار می کنند که باید خود پیشنهاد نمایند، بسط دهند و مبتنی بر فرضیات، اصول، روشها و قضاوتهای علمی نتیجه گیری کنند. انجام دادن پروژه ها با ساخت و آزمایش نمونه های آزمایشگاهی توأم است. نمونه هایی که خود بعداً شالوده ساخت نمونه های صنعتی را تشکیل می دهند. بر این اساس، تغییر ساختار آموزش مهندسی در جهت تحقق برنامه علم عمل، پیشنهاد شده است برنامه ای که همراه با تشکیل مجامع علم و فن آوری در هر دانشگاه برای هر رشته می باشد. همچنین تأکید شده است که دانشگاههایی که آموزشهای مهندسی ارائه می کنند، به تأسیس مراکز نمونه سازی مهندسی مبادرت ورزند. علاوه بر این ، توصیه شده است که در صورت لزوم، دانشگاهها به تأسیس مجتمعهای صنعتی با تولید محدود اقدام کنند.