هدف: بررسی تفاوت میان درک خواندن کودکانی که کتاب داستانی واقعیت افزوده می خوانند با کودکانی که همان کتاب را به شکل سنتی می خوانند. روش شناسی: با رویکرد کمّی و با روش شبه آزمایشی به شکل میدانی و طرح آزمایشی پس آزمون با گروه کنترل انجام شده است. 34 کودک 7 تا 9 سال در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند و کتاب داستانی را با و بدون ابزار واقعیت افزوده خواندند، سپس با آنها مصاحبه شد. داده های پژوهش از طریق بازگویی داستان و پاسخ به پرسش های یادآوری، جمع آوری و نمره دهی شدند. درک خواندن کودکان از مجموع نمرات این دو به دست آمد. معنا داری تفاوت میان دو گروه آزمودنی با آزمون مان-ویتنی سنجیده شد. یافته ها: تفاوت معنا داری بین درک داستان میان کودکانی که کتاب واقعیت افزوده می خوانند با کودکانی که کتاب را به شیوه سنتی می خوانند دیده شد. کودکانی که کتاب را با محتوای افزوده می خوانند در بازگویی و یادآوری داستان بهتر بوده اند. در بیان موضوع و درونمایه داستان و صحنه پردازی تفاوت معناداری میان دو گروه دیده نشد. کودکان گروه آزمایش در پاسخ به پرسش های ضمنی موفق تر بوده اند. نتیجه گیری: استفاده از محتوای چندرسانه ای مرتبط در کنار کتاب چاپی داستانی به تسهیل تبادل اطلاعات میان متن و خواننده، ساخت بهتر معنی، و درنتیجه درک بهتر متن منجر می شود.
