هدف پژوهش تعیین رابطه میان سخت رویی روان شناختی، رضایت از زندگی و امید با عملکرد تحصیلی بود. روش: روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی چندگانه است.364 نفر دانش آموز دختر پیش دانشگاهی شهر اهواز با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند وبه پرسشنامه دیدگاه های شخصی کوباسا(1979)، مقیاس رضایت از زندگی دینر(1985) و مقیاس امید بزرگسالان اسنایدر(2000) پاسخ دادند. داده ها با آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی تحلیل شد. یافته ها: نتایج آشکار ساخت که میان سخت رویی روانشناختی(تعهد، کنترل و مبارزه طلبی)، رضایت از زندگی و امید با مؤلفه های امید ( کارگزار و گذرگاه) ارتباط مثبت معناداری وجود دارد.علاوه بر این، میان سخت رویی روان شناختی و رضایت از زندگی و میان امید و رضایت از زندگی ارتباط مثبت و معناداراست.مؤلفه های کارگزارامید، تعهد، کنترل و گذرگاه به ترتیب بیشترین سهم را در پیش بینی رضایت از زندگی و نیز رضایت از زندگی و سخت رویی روان شناختی سهم بیشتری در پیش بینی و تبیین عملکرد تحصیلی داشتند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش، ضرورت توجه متولیان نظام آموزشی کشور را در جهت تدوین برنامه هایی برای بکارگیری جنبه های روان شناختی به منظور افزایش سخت رویی، رضایت از زندگی، امید و تأثیر این عوامل در ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان مورد تأکید قرار می دهد.
هدف پژوهش تعیین اثربخشی آموزش ایمن سازی در مقابل استرس بر سلامت عمومی بیماران دیابتی بود. روش: روش پژوهشی آزمایشی و جامعه آماری شامل 2630 نفر بیماران دیابتی مرکز دیابت مرکز دیابت اصفهان بود که از میان آنها 16 زن و 14 مرد به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند و پرسشنامه سلامت عمومی 28 سؤالی را قبل و بعد از مداخله تکمیل کردند. درهرگروه 8زن و 7مرد وجود داشت. گروه آزمایش، آموزش گروهی ایمن سازی در مقابل استرس را طی 6 جلسه 90 دقیقه ای با میانگین فاصله زمانی جلسات 6 روز دریافت کرد و گروه گواه این آموزش را دریافت نکرد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مزبور به طور معناداری میانگین نمرات کل سلامت عمومی گروه آزمایش را نسبت به گروه گواه افزایش داده است. نتیجه گیری : آموزش ایمن سازی در مقابل استرس را میتوان به عنوان یک روش مداخله ای مفید برای بهبود سلامت عمومی بیماران دیابتی به کار برد.
هدف پژوهش تعیین نقش ابعاد سازش یافته و سازش نایافته کمالگرایی در پیشبینی کیفیت روابط بین فردی دردانشجویان بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی بود و 381 دانشجو به روش نمونه گیری در دسترس از دانشگاه شهید بهشتی انتخاب شدند و مقیاس های کمال گرایی چند بعدی فراست، مارتن،لاهارت و روزنبلت(1990) و روابط مثبت با دیگران ریف (1989)را تکمیل نمودند. یافته ها: یافته ها نشان داد بطور کلی کمالگرایی با روابط مثبت رابطه معناداری دارد.با این وجود ابعاد سازش یافته آن همچون تمایل به نظم و سازماندهی و معیارهای فردی دارای رابطه مثبت و ابعاد سازش نایافته آن همچون تردید درمورد کارها، نگرانی در مورد اشتباهات و انتقادگری والدین دارای رابط منفی با روابط مثبت بین فردی است. نتیجه گیری : بطورکلی نمی توان کمال گرایی را به عنوان یک عامل منفی در پیش بینی روابط مثبت با دیگران قلمداد کرد و باید در روابط بین فردی به ابعاد سازش یافته و سازش نایافته آن به طور همزمان توجه نمود.
هدف پژوهش تعیین نقش تأهل و تجرد بر سطح شادکامی و سلامت جسمی و روانی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه بود. روش: روش پژوهش از نوع علی – مقایسه ای و ابزار پژوهش پرسشنامه های شادکامی آکسفورد(1989)، سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر(1979) و پرسشنامه محقق ساخته برای کسب اطلاعات شخصی بود. جامعه آماری 8600 دانشجوی دختر و پسر متأهل و مجرد ورودی 1384 به بعد دانشکده های مجتمع امیرالمؤمنین دانشگاه واحد کرج بود که به روش نمونه گیری در دسترس طبق جدول کرجسی – مورگان(1970) 400 نفر – 200 دختر و پسر متأهل و 200 دختر و پسر مجرد - انتخاب شد از تعداد200 نفر در هرگروه 100 نفر در محدوده سنی 25 تا 29 و 100 نفر در محدوده سنی 30 تا 35 قرار داشت. یافته ها: یافته ها نشان داد سطح کامیابی و سطح کلی سلامت جسمی و روانی دانشجویان متأهل بیشتر از دانشجویان مجرد است. نشانه های بدنی، علائم اضطراب و اختلال در خواب، میزان افسردگی و اختلال در کارکرد اجتماعی در دانشجویان متأهل کمتر از دانشجویان مجرد است. تفاوت سطح شادکامی و سطح کلی سلامت جسمی و روانی و مؤلفه های آن براساس جنس و سن در دانشجویان مجرد معنادار نیست. نتیجه گیری : از آنجا که ازدواج نقش مؤثری در سطح سلامت عمومی و شادکامی جوانان دارد،لازم است تمهیداتی از سوی سیاستگذاران برای تسهیل در امر ازدواج افراد جامعه صورت پذیرد.
هدف پژوهش حاضر تعیین اثرات میانجیگری احساس تنهایی در رابطه ی بین تنهایی اجتماعی، بهزیستی معنوی،، فاصله اجتماعی و افسردگی دانشجویان بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود.با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 251 دانشجوی دختر از بین دانشجویان دانشگاه تبریز انتخاب شدند و مقیاس های احساس تنهایی اجتماعی راسل(1996)احساس تنهایی هیجانی وودورث(1967)بهزیستی معنوی پالوتزین و الیسون(1982)، افسردگی زونگ(1967) و فاصله اجتماعی المر(2000) پاسخ دادند. به منظور آزمون الگوی اثرات مستقیم و غیر مستقیم در الگوی پیشنهادی، از روش آماری الگویابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد الگو از برازش کلی برخوردار است، متغیرهای فاصله اجتماعی، بهزیستی معنوی، احساس تنهایی هیجانی و اجتماعی به طور معناداری می توانند افسردگی جوانان را پیش بینی کنند. این یافته ها با نقش احساس تنهایی هیجانی در افسردگی براساس الگوی نظری پیشنهادی همسو است.نتیجه گیری: هر چقدر فاصله اجتماعی و احساس تنهایی افراد بیشتر باشد، میزان نشانه های افسردگی در آن ها بالاتر است.ارتباط زیاد با خدا و هدف در زندگی با افسردگی پایین همراه است. نتایج این پژوهش، ضرورت بازشناسی نقش فاصله اجتماعی، بهزیستی معنوی،احساس تنهایی هیجانی و اجتماعی را در پیش بینی افسردگی دانشجویان مورد تأکید قرار می دهد.
هدف: هدف کلی پژوهش تعیین اعتبار و پایایی پرسشنامه خود- توصیفی بدنی در دختران نوجوان بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر 8 تا 18 ساله شهر تهران بود که از میان آن ها 627 نفر به روش نمونه گیری خوشهای چندمرحله ای تصادفی از سه زیر جامعه ابتدایی، راهنمایی و متوسطه انتخاب شدند و پرسشنامه خود توصیفی بدنی مارش و همکاران ( 1994 ) را تکمیل کردند. برای آزمون ساختار عاملی پرسشنامه از روش های تحلیل عامل اکتشافی و تحلیل عامل تأییدی استفاده و پایایی پرسشنامه با روش آلفای کرانباخ محاسبه شد. یافتهها: نتایج تحلیل عامل اکتشافی هشت عامل خودپنداره بدنی شامل لیاقت ورزشی، چربی بدنی، ظاهر بدنی، انعطاف پذیری، سلامتی، فعالیت بدنی، هماهنگی و عزت نفس را برای دختران نوجوان به دست داد که از لحاظ ماهیت شامل عامل ظاهربدنی و توانایی بدنی است و نتایج تحلیل عامل تأییدی عوامل هشتگانه را تأیید کرد. نتایج بررسی اعتبار سازه عاملی نشان داد کل خرده مقیاسهای هشتگانه شناخته شده پرسشنامه خودتوصیفی بدنی، 44/60 % واریانس را به خود اختصاص دادهاند. همچنین پایایی 0 بود. نتیجهگیری: نتایج پژوهش حاضر اعتبار و / پرسشنامه 87 پایایی پرسشنامه خودتوصیفی بدنی را برای تشخیص خودپنداره بدنی در میان دختران نوجوان تأیید میکند
هدف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی رفتاردرمانگری دیالکتیکی همراه با دارودرمانگری در مقایسه با دارو درمانگری در کاهش میزان گرایش به خودکشی در بیماران دچار افسردگی اساسی بود. روش: روش شبه آزمایشی، با دو گروه آزمایش (رفتار درمانگری دیالکتیکی و دارو درمانگری) و گروه گواه (دارودرمانگری) و جامعه آماری بیماران مراجعه کننده به بیمارستانهای لقمان- الدوله، آزادی و مرکز خدمات روانشناختی مهرتابان بود که افسردگی اساسی همایند با افکار خودکشی داشتند. با روش نمونه- گیری تصادفی طبقهای در هر گروه تعداد 12 نفر 7 زن و 5 مرد انتخاب شد. ابزارهای پژوهش مصاحبه تشخیصی ساختار یافته، ، براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی 2000 آزمون افسردگی 2005 و خودکشی بک 1997 بود. دارودرمانگری و رفتاردرمانگری دیالکتیکی به صورت فردی و گروهی به مدت 7 ماه (هر هفته دو جلسه مجموعاً 28 جلسه انفرادی و 28 جلسه گروهی) انجام گرفت. یافتهها: یافته نشان داد رفتاردرمانگری دیالکتیکی همراه با دارودرمانگری در کاهش میزان گرایش به خودکشی مؤثرتر از دارودرمانگری به تنهایی است. نتیجهگیری: در حوزه درمان و زمینه کار با افراد افسرده و افرادی که در حالت بحران به سر می برند و گرایش به خود شی دارند ، رفتار درمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نوید بخش به نظر می رسد.
