معرفت

این مقاله شرحی است بر کلام امیرمؤمنان علی علیه السلام پیرامون نشانه های مؤمنان واقعی. امام علیه السلام یکی دیگر از نشانه های مؤمنان راستین را پیراستگی آنان از ریا و خجالت نکوهیده می داند. ریا در تکالیف تعبدی هم موجب بطلان عمل می شود و هم به عنوان گناهی کبیره است. در تکالیف توصلی که قصد قربت در آنها شرط نیست، و نیز در مباحات هم که تکلیفی بر انجام آن برای انسان نیست، و یا موجب می شود که ثوابی به فرد ندهند. هرچند قصد قربت موجب ترتب ثواب بر رفتار آدمی است، ازاین رو، خداوند اعمالی که برای او نیست و به غیر او تعلق می گیرد، نمی پذیرد.شرم و حیا نیز از دیگر صفات مؤمنان است. حیا دو گونه است: حیای عقل و حیای حماقت و نادانی. شرم و حیای بی منطق و دلیل، عقل پسند است و خدا از آن خشنود نیست، اما حیای عقل، در برابر انجام کار زشت و ناپسند است که در رفتار خویش حجلت زده می شود.

نماز، مهم ترین عبادت در اسلام است، و آثار تربیتی فراوانی از آن نشئت می گیرد. اثر تربیتی به هرگونه نقش پذیری درونی و بیرونی که انسان بر اساس جریان تربیت قبول می کند و او را در مسیر شکوفا شدن استعدادهای ذاتی و فطری اش هدایت می نماید، گفته می شود. این نوشتار آثار تربیتی نماز را در دو بُعد فردی و اجتماعی از منظر قرآن، به روش توصیفی تحلیلی بررسی کرده است. آثار تربیتی نماز در بُعد فردی عبارتند از: آرامش و بهداشت روان، پیشگیری از افسردگی، پیشگیری از بیماری های اخلاقی، غفلت زدایی، پرورش فضائل اخلاقی، و تکامل معنوی. آثار تربیتی در بُعد اجتماعی نیز عبارتند از: گسترش روحیه جمعی، ایجادکننده تصویر ایمانی، تنبیه کننده منافقان، و متمایزکننده منافق از مؤمن.

آموزش و پرورش نیازمند ابزارهایى براى سنجش و ارزشیابى است. شاخص هاى تربیتى، نوعى ابزار هستند که ریشه در اهداف تربیتى دارند؛ زیرا شاخص ها، ابزارى براى رسیدن به اهداف اند. این پژوهش با رویکرد نظرى و مطالعه اسنادى و با بیان شاخص هاى تربیتى است که از آیات قرآن کریم استخراج شده و مى توان از آنها در جهت بهبود، رشد و تعالى فعالیت هاى تربیتى بهره گرفت. براساس یافته هاى این پژوهش، مجموعه شاخص ها و معیارهاى تربیت اسلامى برگرفته از آیات قرآنى را مى توان تحت سه مؤلفه فرایندهاى ذهنى، رفتار و تمایلات دسته بندى کرد. شاخص هاى ذیل هر مؤلفه عبارتند از: مؤلفه فرایندهاى ذهنى شامل شاخص هاى علم و دانش، تفکر و تعقل، معرفت و بصیرت، نقد و ارزیابى؛ مؤلفه رفتار شامل شاخص هاى تعهد و مسئولیت شناسى اجتماعى، عمل گرایى، عفت و پاکدامنى، امر به معروف و نهى از منکر و عبادت؛ و مؤلفه تمایلات شامل شاخص هاى حب الهى، ولایت پذیرى. این شاخص ها به شدت با همدیگر مرتبط هستند. یافته هاى این پژوهش مى تواند به عنوان ابزارى مناسب در اختیار نهادها، سازمان هاى آموزشى و مدارس قرار گیرد تا آنان را قادر به ارزیابى فعالیت هاى تربیتى خود نماید.

این مقاله به روش توصیفی تحلیلی با بازکاوی مفهوم تربیت آغاز شده و با اشاره ای گذرا به برخی روش های تربیتی، بیان می دارد که گرچه اتخاذ روش تربیتی مناسب در گرو شناخت استعدادها و روحیه های مختلف متربیان است؛ اما یکی از مؤثرترین روش ها در تربیت، روش محبت و مهرورزی است. از منظر امام خمینی ره هستی به رحمت و محبت وجود یافته و وجود مظهر رحمت حق است. محبت و مهرورزی قوای خفته انسان را بیدار و نیروهای مهارشده را آزاد می گرداند، نفس انسان را تکمیل و موجب شکوفایی استعدادهای آدمی می گردد. ازاین رو، امام راحل بر این باور است که هدایت بدون محبت تمام نیست و مهرورزی به موجودات و هدایت آنان از لوازم محبت الهی است. در شاکلة تربیتی امام راحل محبت به گونه های مختلف در گفتار و کردار ایشان به منصة ظهور می رسد. راز تربیت امام راحل در انس و صمیمیت با متربی نهفته و ذکر جلوه ها و نمونه های این محبت و انس در زندگی ایشان، رسالت این نوشتار است.

یکی از پایه های اصلی پرورش فضائل اخلاقی و تکامل معنوی، خودشناسی و معرفت نفس است، و تا انسان این مرحلة دشوار را پشت سر نگذارد، به هیچ یک از مقامات معنوی نایل نخواهد شد؛ به همین دلیل اندیشمند شهیری مانند اقبال لاهوری، به بررسی دقیق و جامع این مسئله پرداخته است. هدف این پژوهش تبیین راه کارهایی برای رسیدن به خودشناسی و تربیت نفس در آدمی است تا از این طریق راه سعادت برای انسان هموار گردد. این مقاله به روش توصیفی تحلیلی، به فلسفة خودی اقبال پرداخته است. فلسفه ای که مبنایش آزادی نفس از قیود بشری، و رهایی از سلطه و استکبار جهانی است. تحقق این امر، در بستر عوامل و زمینه های متعددی، از قبیل: تعبد، عشق، آزادی و... میسر است. در این مقاله راه کارهای تربیتی، با تکیه بر فلسفة خودی اقبال، استنتاج و تبیین شده است. حرکت بر اساس این تدابیر و عمل نمودن به آنها، سلامت فرد و جامعه را تضمین خواهد کرد.

تربیت دینی، تربیتی است بر اساس مفاهیم و معیارهای دین مبین اسلام، که اگر انسان در سایه سار آن، راه رشد و تربیت صحیح را بپیماید، به بالاترین درجة فضایل و کمالات انسانی خواهد رسید. اما گاهی این مقوله، به لحاظ عدم رویکرد صحیح و عدم توجه عمیق به آن، دچار آسیب گردیده و آسیب شناسی آن ، با کشف و تحلیل انحرافات فکری و رفتاری متولیانِ تربیت، ضروری به نظر می رسد. در این زمینه نظرات تربیتی امیرمؤمنان علی علیه السلام در جهت شناسایی و رفع آفات موجود در روند تربیت دینی فرزندان راهگشاست. این پژوهش به شیوه توصیفی تحلیلی، با استفاده از نهج البلاغه و کتب مرتبط در حوزة پژوهشی آن، تربیت دینی را در حیطه خانوادگی، آسیب شناسی کرده است. نتایج پژوهش نشان داد، امیرمؤمنان علیه السلام در حیطة خانوادگی، بی توجهی به نقش الگویی والدین و سن متربی، تربیت مبتنی بر اجبار، تعجیل در تربیت، و سهل انگاری خانواده ها در تربیت دینی، را مضر و آسیب زا می دانند. براین اساس، سهل گیری، الگوپردازی و مخاطب شناسی نیز، راه کارهای ارائه شدة آن حضرت در جهت آسیب زدایی از تربیت دینی می باشند.

مسئله پژوهش حاضر شناسایی موانع و تهدیدهای فراروی همکاری خانواده و مدرسه برای ارتقا تربیت دینی دانش آموزان ابتدایی، از طریق مصاحبه با کارشناسان تربیت دینی (حوزه های علوم تربیتی، روان شناسی، علوم اسلامی و مدیران و معلمان موفق) می باشد. پرسش تحقیق عبارت است از: موانع و تهدیدهای موجود در رابطه با خانه و مدرسه، که می تواند موجب ناکارآمدی تربیت دینی در دانش آموزان دوره ابتدایی شود، از دیدگاه کارشناسان تربیت دینی کدام است؟ مطالعة حاضر از جمله تحقیقات کیفی است که در آن از مصاحبة نیمه باز و روش نمونه گیری هدفمند، برای گردآوری اطلاعات استفاده شده است. تعداد مصاحبه شوندگان بیست و پنج نفر بوده اند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوای جهت دار بهره گرفته شده است. نتیجة تحقیق بیانگر آن است که موانع و تهدیدهای فرا روی همکاری خانواده و مدرسه برای ارتقا تربیت دینی دانش آموزان دوره ابتدایی از نظر کارشناسان تربیت دینی، سه دسته اند: اول، تهدیدهای ناشی از اوضاع و شرایط فرهنگی اجتماعی جامعه؛ دوم، تهدیدهای ناشی از کاستی های موجود در فعالیت های مشارکتی کادر مدرسه؛ سوم، تهدیدهای ناشی از کاستی های موجود در فعالیت های مشارکتی والدین.