نظام بانکی در جریان تأمین مالی داراییهای مخاطره آمیز جدید، از قبیل سهام‌مؤسسه‌ها، و در وضعیتی که پیگیری مؤثر رفتار وام گیرندگان برای بانک مقدور نیست،می‌کوشد اطلاعاتی را گردآوری نماید که تعیین‌کننده ارزش اعتباری وام گیرندگان می‌باشد.اطلاعات مربوط به احتمال زیان برای مجموعه داراییهای مالی (پورتفولیوی) سرمایه‌گذاران،در تحلیل رفتار بهینه بانک، برای تعیین بازده انتظاری بانک از اعتبارات حایز اهمیت است. زمانی‌که زیان انتظاری برای داراییهای مخاطره‌آمیز در مجموعه داراییهای مالی وام گیرندگان به حدکافی افزایش حاصل نماید، افزایش بیشتر آن ممکن است به کاهش بازده انتظاری بانک ازاعتبارات بینجامد. در این وضعیت، بانک با محدود نمودن اعتبارات، یا سهمیه‌بندی اعتبارات،از افزایش در احتمال زیان اعتبارات جلوگیری خواهد نمود. بدین ترتیب، ارتباط بین بازاراعتبارات و بازار سرمایه وضعیتی را پیش می‌آورد که در آن، حجم اعتبارات قابل دسترسی‌براساس تأثیرات ناشی از احتمال زیان داراییها (یا اوراق بهادار مالی) در مجموعه داراییهای‌مالی وام گیرندگان، تعیین می‌گردد. در ایران، محدودیتهایی که بانک مرکزی در عملیات نظام‌بانکی ایجاد می‌نماید، موجب شده است که اعطای اعتبارات توسط بانکها بدون درنظر داشتن‌تحولات بازار سرمایه قابل سنجش باشد. این محدودیتها از طریق کاهش اثر اعتبارات بانکی‌روی نرخ بازدهی سرمایه، به کاهش تأثیر سیاستهای اعتباری بانک مرکزی در بازار سرمایه‌انجامیده است.