اهمیت تشکیل سرمایه خصوصی در رشد اقتصادی، و از آنجا در شاخصهای مهم‌اقتصادی و اجتماعی، از قبیل متوسط درآمد سرانه و توزیع درآمدها، بر کسی پوشیده نیست،ولیکن اوضاع و احوالی که عوامل اقتصادی را، از یک سو به پس‌انداز، و از سوی دیگرسرمایه‌گذاری، تشویق می‌کند، شایسته تأمل و بررسی است. در سطح خرد، درآمد واقعی، نرخ‌رجحان زمانی و هزینه اجاره سرمایه که خود از هزینه فرصت از دست رفته ناشی از تأخیر درمصرف حال و انتظارات درآمدهای احتمالی سرمایه‌گذاری نشأت می‌گیرند، بر سرمایه‌گذاری‌خصوصی تأثیر می‌گذارند. در سطح کلان، سیاستهای مالی و پولی دولت، از طریق تأثیر بر این‌متغیرها سطح سرمایه‌گذاری خصوصی را متأثر می‌سازند. در ایران، علاوه بر سیاستهای‌اقتصادی، حجم مخارج سرمایه‌گذاری دولت، که در دوره مورد مطالعه، بخش چشمگیری از کل‌تشکیل سرمایه را در کشور به خود اختصاص می‌داده است، می‌توانسته به طور مستقیم، ازطریق تحدید منابع سرمایه‌گذاری قابل دسترس از یک سو، و ایجاد تقاضا و حرفه‌های‌اقتصادی برای تولید کالاها و خدمات خصوصی از سوی دیگر، و به طور غیرمستقیم، از طریق‌افزایش درآمدها، بر تشکیل سرمایه خصوصی تأثیر بگذارد. در این مقاله، سرمایه‌گذاری‌خصوصی در ایران، طی دوره 1371-1338، از طریق یک مدل اقتصادسنجی مورد بررسی قرارگرفته است.
