بخشی از موفقیت عملکرد ورزشکاران، به روش های مقابله با استرس وابسته است؛ به همین منظور در تحقیق حاضر،شیوه های مقابله با استرس در ورزشکاران شهرستان رشت بررسی شده است. ابزار تحقیق، یک پرسشنامه 40 سؤالی بوده که روایی (91/0) و پایایی(87/0)آن توسط بشارت مورد تأیید قرار گرفته است. این پرسشنامه، دو سبک مقابله رویارویی و اجتنابی را در 7 رویداد استرس زای ورزشی با یک سیستم پنج ارزشی لیکرت (از کاملاً نادرست=1 تا کاملاً درست =5) میسنجید. ابزار تحقیق بین کل جامعه آماری (تعداد370نفر) توزیع گردید که 312 پرسشنامه برگشت داده شده کامل (85درصد) توسط 102 ورزشکار دانش آموز، 86 ورزشکار دانشجو و 182 ورزشکار هیأت های ورزشی شهر رشت در رشته های گروهی بسکتبال، هندبال، والیبال، فوتبال و رشته های انفرادی بدمینتون، رزمی، دو و میدانی و تنیس روی میز، در مدت پانزده دقیقه به آن پاسخ داده شد. کلیه فرضیه های تحقیق با استفاده از آزمون t و تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح05/0 ≥P تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان داد که ورزشکاران برای مقابله با استرس از مقابله اجتنابی بیشتر از مقابله رویارویی استفاده میکنند. همچنین در مقابله با عوامل استرس زای ناشی از خطای خود بازیکن، انتقاد مربی ،درد یا آسیب دیدگی و شرایط بد محیطی ،استفاده از سبک مقابله اجتنابی و در مقابله با استرسورهای ناشی از تقلب یا خطای حریف، داوری بد و بازی موفق حریف، استفاده از سبک مقابله رویارویی متداول و معنی دار بود. ورزشکاران رشته های گروهی نیز بیشتر از رشته های انفرادی از سبک مقابله اجتنابی استفاده میکردند؛ اما بین سبک مقابله رویارویی ورزشکاران این دو گروه، تفاوت معنیداری وجود نداشت. از طرف دیگر، افراد با تحصیلات دیپلم، زیر دیپلم ، لیسانس و بالاتر، به ترتیب از سبک مقابله اجتنابی بیشتر استفاده میکردند؛ اما بین سبک مقابله رویارویی این افراد تفاوت معنیداری وجود نداشت. علاوه بر این، بین شیوه های مقابله ورزشکاران زن و مرد در سطح قهرمانی، سن و سابقه ورزشی متفاوت، تفاوت معنیداری مشاهده نشده است.
