پژوهش ملل

هند و پاکستان به دلیل تحولات ناشی از مناقشات سیاسی، امنیتی، مرزی و هسته ای، از بی ثباتی و درگیری مداوم نسبت به یکدیگر برخوردار هستند و تاکنون راه حل جامع و کارآمدی در این خصوص عملیاتی نشده است. این مقاله با روش تحلیلی - توصیفی به دنبال پاسخ به این پرسش است که آیا تنش و درگیری هند و پاکستان تحت تاثیر مستقیم مسائل هیدروپلیتیکی منطقه مورد مناقشه جامو و کشمیر قرار دارد؟ باتوجه به این موضوع که منطقه جامو و کشمیر از مهمترین مناطق آسیای جنوبی به دلیل سر منشاء رودهای دائمی و بزرگ است و بعنوان نبض موجودیت زیستی هند و پاکستان معرفی می شود، لذا پتانسیل های درگیری و بحران بطور مستقیم به کنترل و نظارت بر منطقه استراتژیک جامو و کشمیر مرتبط است. از این رو حاکمیت تفکرات هیدروپلیتیکی و همچنین ژئوپلیتیکی مرتبط با آب از طریق دخل و تصرف در استراتژی های اقتصادی، انرژی، امنیتی، فرهنگی، سیاسی، نظامی، اجتماعی و ... شکل پیچیده ای از بحران و تنش را در روابط بین دو کشور بوجود آورده است که می تواند قلمروهای سیاسی هند و پاکستان را دستخوش تغییرات اساسی نماید و پیامدهای خشونت آمیز مناقشات افراط گرایی و تروریستی را به دنبال داشته باشد.

در حال حاضر اهمیت قراردادهای تجاری بین المللی با توسعه صنعت و بازرگانی افزایش یافته است. این قراردادها به لحاظ وجود عنصر خارجی به دو یا چند کشور مرتبط گشته؛ چراکه گاهی طرفین قرارداد تابعیت یا اقامتگاه متفاوتی دارند یا محل انعقاد و اجرای قرارداد در دو کشور مختلف می باشد، در برخی موارد محل تنظیم قرارداد در یک کشور، اما عناصر دیگر قرارداد در کشور دیگری قرار دارند. در اینجا این سوال مطرح می شود که از میان قوانین این کشورها کدام قانون بر قرارداد حاکم است تا بتوان از طریق آن مسائل و موضوعات مختلف مربوط به قرارداد را حل نمود. در چنین شرایطی و برای حمایت و گسترش قراردادهای تجاری بین المللی اصل حاکمیت اراده در انتخاب قانون حاکم بر قرارداد پذیرفته شده است. همچنین در صورت عدم تعیین قانون توسط طرفین، قانونی که بیشترین ارتباط را با قرارداد دارد در اغلب سیستم ها پذیرفته شده است. آنچه از برآیند این پژوهش حاصل می گردد آن است که در حقوق اتحادیه اروپا علاوه بر اینکه مقررات کنوانسیون رم 1980و مقرره رم 2008 ناظر بر تعهدات قراردادی وجود دارد، شورای اروپا گام موثری در راستای یکسان-سازی قواعد حل تعارض بیمه برداشته و دستورالعمل هایی را با لحاظ تفکیک میان بیمه عمر و بیمه غیرعمر وضع نموده است و باتوجه به اهداف و عوامل ارتباط موثر در هریک از این موارد قانون حاکم بر قرارداد بیمه را تعیین کرده است.

سیاست خارجی بعنوان دیوانی از رهیافت های یک کشور در راستای تعامل با محیط بین المللی همواره از تاثیرات شگرفی بر امر توسعه ملی کشورها برخوردار بوده است. در این میان جمهوری اسلامی ایران و ترکیه بعنوان دو قدرت منطقه ای و ضمن برخورداری از پتانسیل های مشترک فراوان، همواره تا به امروز روند سیاست خارجی منحصر به فردی را طی نموده-اند. این روند، تفاوت در اولویت بخشی به توسعه انواع خاصی از قدرت باتوجه به میزان منابع و سطح تهدیدات را برای دو کشور به دنبال داشته است. باتوجه به موارد مذکور، مقاله حاضر به دنبال پاسخگویی به این سوال خواهد بود که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و ترکیه در قیاس با یکدیگر تا چه میزانی بر توسعه ملی شان تأثیرگذار بوده اند؟ فرضیه مطرح بیان می دارد که ترکیه تا به امروز، مزایای به مراتب بیشتری را از ظرفیت سیاست خارجی توسعه محور خود به نسبت جمهوری اسلامی ایران کسب نموده است. روش کلی در مقاله پیش رو توصیفی-تحلیلی، با روش گردآوری مبتنی بر مطالعه داده های کتابخانه ای و آماری می باشد. نهایتا ماحصل پژوهش نیز ضمن تایید فرضیه اولیه بیان می دارد که رهیافت سیاست خارجی دو کشور، جایگاه متفاوتی را برای آنان در قیاس با یکدیگر متصور گشته و در این بین ترکیه با چالش های به مراتب کمتری نسبت به جمهوری اسلامی ایران در امر توسعه ملی متوازن رو در رو بوده است.

در یک تقسیم بندی کلی و جرم شناسانه، می توان خشونت را به دوسته، خشونت های تعارض آمیز (مانند: خشونت های خانوادگی) وخشونت های تعرض آمیز (مانند: درگیری های خیابانی) تقسیم نمود. خشونت پیشینه ای به قدمت تاریخ زندگی بشر دارد که برداشت سنتی از خشونت در گذشته در گونه بدنی محدود می شد، ولی امروزه دامنه ای وسیع از رفتارهای آزارگونه و آسیب زننده بدنی، کلامی و روانی را در بر می گیرد، و یکی از مهمترین جرائم موجود در دنیای صنعتی بویژه در شهرهای بزرگ از جمله جامعه بشری، محسوب می شود. اینگونه جرائم که از دامنه و گستردگی برخوردار هستند به رغم اختلاف های فراوان، در دارا بودن عوامل پرخاشگری با یکدیگر مشترک هستند. پایین آمدن و تضعیف سطح آستانه مقاومت روانی و روحی اشخاص بویژه در کلان شهرها موجب شده افراد به جای حل مسالمت آمیز و در واقع رفع مشکلات عاطفی فیمابین و یا سوء تفاهم با تحریک پذیری بیشتر و غیرعادی، واکنش های غیرقابل کنترل و دارای نتایج غیرقابل پیش بینی بروز دهند. که این می تواند ناشی از فقدان فرهنگ گفتگو و تبادل افکار و عدم گفتمان منطقی باشد. این امر موجب می گردد که افراد به جای پیروی از یک چارچوب منطقی و عقلایی با احساس گرایی و تبعیت از واکنش های غریزی سعی در حل وفصل سوء تفاهم ها و مشکلات داشته باشند.

امروزه قسمت اعظمی از میادین نفتی و گازی جهان در امتداد مرزی دو یا چند کشور قرار گرفته اند. بهره برداری و استخراج از این میادین مشترک یکی از مناقشه برانگیزترین مسائل کشورهای میزبان این میادین و مخازن بوده است. مخصوصا فقدان یک رویه خاص و فراگیر به چنین اختلافاتی افزوده است. امروزه کشورها برای جلوگیری یا حداقل کاهش چنین اختلافاتی به روش های مختلف بهره برداری مشترک روی آورده اند. یکی از این روش های بسیار سودمند روش بهره-برداری از طریق قرارداد یکپارچه سازی می باشد. در این روش کشورهای میزبان میادین و یا مخازن مشترک توافق می کنند که میدان بعنوان یک واحد تلقی شود و بهره برداری از آن بصورت هماهنگ و یکپارچه انجام گیرد. باتوجه به تنوع و گوناگونی قرارداد یکپارچه سازی می توان گفت که رویه ای متحدالشکلی درخصوص این قراردادها وجود دارد. سوالی که برای این مقاله می توان مطرح نمود این است که آیا رویه متحدالشکلی درخصوص توافقات بهره برداری مشترک و یکپارچه سازی میادین نفتی منعقده بین دولت ها وجود دارد؟ که به روش توصیفی-تحلیلی به بررسی این فرضیه پرداخته است که کشورها غالبا برای بهره برداری از میادین مشترک نفت و گاز خود از توافقات دوجانبه و چندجانبه به منظور یکپارچه سازی و بهره برداری مشترک استفاده می کنند. این توافقات اگرچه از لحاظ جغرافیایی و بندهای مورد استفاده در آنها دارای تنوع و گوناگونی زیادی هستند اما به نظر می رسد از الگوی تقریبا ثابتی پیروی کنند.

این مقاله با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد انجام شده است. مقاله حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه نوجوانان دارای والد معتاد شهر تهران در سال 1398 می باشند. اعضای نمونه به صورت جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند؛ بدین ترتیب در هر گروه تعداد 15 نفر حضور داشت. روان درمانی متمرکز بر هیجان در 8 جلسه 120 دقیقه ای در گروه آزمایش اجرا شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس احساس تنهایی اجتماعی – عاطفی (دیتوماسو، برانن و بست، 2004) و پرسشنامه حساسیت بین فردی (بایس و پارکر، 1989) بوده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی (868/62=F؛ 000/0=P) و حساسیت به طردشدگی (629/5=F؛ 026/0=P) نوجوانان دارای والد معتاد اثربخش است. بنابر یافته ها، روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب بهبود احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد می شود و نمایانگر افق های تازه در مداخلات بالینی است. بنابراین، به نظر می رسد این مداخله برای نوجوانان دارای والد معتاد کاربردی است.