دو دوره تجربه عملی در اداره امور کشور در چارچوب برنامه‌های اول و دوم توسعه‌اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دارای رهاوردهای گرانبهایی است که قطع! در پی‌ریزی برنامه‌سوم اثر مثبت خواهد گذاشت. در این رهگذر، مدیریت آموزش عالی، به نوبه خود، طی حدودنه سالی که از برنامه‌های یاد شده می‌گذرد (برای اولین بار پس از انقلاب) بیشتر تلاش خود را درتمسک به راه‌کارهای اجرایی ترسیم شده و تحقق هدفهای تعیین شده در آنها مبذول داشته است.در ارزشیابی مجملی که از این دو برنامه می‌توان داشت، این است که به‌رغم تجربه اندکی که دربرنامه‌ریزی توسعه با استفاده از عوامل بومی در کشور وجود داشته است و اینکه تعیین هدفهای‌کمی و رسالتهای آموزش عالی در آن، بدون پشتوانه متقن اطلاعاتی از دیگر بخشهای ذی ربطبوده است، ولی به هر حال، باید اذعان داشت که دست کم در بعد اجرایی، نسبت به تحقق‌هدفهای کمی ترسیم شده در آنها به طور نسبی موفق بوده‌ایم. البته تا حدودی نیز زمینه سازیهای‌مربوط به امر کیفیت، از قبیل توسعه فضاهای کالبدی و افزایش تعداد اعضای هیأت علمی نیزتحقق یافته است هر چند میزان رشد تعداد اعضای هیأت علمی و هرم مربوط به مراتب علمی‌آنان چندان رضایتبخش نبوده است. به طور کلی، درسهایی که از برنامه‌های اول و دوم توسعه‌گرفته شده است، به صورتی که در زیر آمده است، جمعبندی می‌شود: 1. کمبود تجربه بومی در تدوین برنامه اول توسعه، هر چند که پیش از انقلاب اسلامی‌چندین برنامه توسعه پنجساله با کمک کارشناسان خارجی تدوین شده بود. 2. فقدان یک طرح کامل و فرابخشی در خصوص برآورد منطقی و قابل قبول از نیروی‌انسانی متخصص مورد نیاز کشور. 3. عدم نگاه صحیح به جایگاه تشکیلاتی آموزش عالی و عدم توجه به حوزه اختیارات‌قانونی و دامنه مسئولیتی آن. به عبارت دیگر، پذیرفتن ضمنی تعدد مراجع تصمیمگیری. 4. برقرار نکردن تناسب صحیح بین رسالتهای تعیین شده برای آموزش عالی و اعتبارات‌مورد نیاز آنها. این امر سبب شده است تا پس از گذشت حدود نه سال مشکل به صورت مزمن‌درآید. 5. عدم عنایت به ماهیت و هویت استقلال طلبانه و آزاداندیشانه دانشگ