چگونگی استفاده از حاملهای انرژی و شیوه عرضه آن، در برنامه‌ها و روند توسعه کشورنقش اساسی دارد. در ایران، به دلیل مزیت نسبی اقتصادی انرژی در تولید کالا و نقش نفت خام‌در موازنه ارزی کشور، شیوه بهره‌گیری منطقی از منابع انرژی، در برنامه‌های توسعه اقتصادی،اجتماعی، امری حیاتی به شمار می‌رود. یکی از منابع مهم تأمین‌کننده انرژی، گاز طبیعی است. چنین پیداست که در سده بیست ویکم میلادی، گاز، نقش مهم و فزاینده‌ای خواهد داشت. میزان ذخایر گاز طبیعی در جهان درسال 1995، حدود 140 تریلیون مترمکعب برآورد گردیده که 21 تریلیون مترمکعب آن، متعلق‌به جمهوری اسلامی ایران است. ذخایر گازی ایران به حدی است که تا آینده قابل پیش‌بینی،تقاضای مصارف داخلی و نیز صادرات را تأمین می‌نماید. سهم مصرف گاز طبیعی به کل مصارف هیدروکربوری کشور که در سال 1373 به 34 درصدرسیده بود، پیش‌بینی می‌شود تا پایان سال 1378 (سال پایانی برنامه پنجساله دوم) به بیش از43 درصد افزایش یابد. بدین ترتیب، حدود 80 درصد جمعیت شهری کشور، زیر پوشش شبکه‌گاز طبیعی قرار خواهند گرفت. شاخص مصرف سرانه انرژی معمولا در جوامع در حال توسعه، کمتر از جوامع توسعه یافته‌است. طی سالهای 1374-1367، مصرف سرانه انرژی نهایی در کشور، با نرخ رشد 5/8 درصد،از 6/38 بشکه معادل نفت خام، به 9/5 بشکه معادل نفت خام رسید که حاکی از مصرف بالای‌سرانه انرژی در کشور است. استفاده از گاز طبیعی به جای نفت، گذشته از حفظ محیطزیست،درآمد ارزی هنگفتی را موجب می‌گردد. با توجه به افق روشن توسعه گاز طبیعی در برنامه‌های آتی کشور، در این مقاله، برای تغییرالگوی مصرف انرژی در کشور و سوق دادن بخشهای مختلف مصرف به استفاده از گاز طبیعی،راه حلهایی پیشنهاد کرده‌ایم.
