روشهای مطالعات منطقه‌ای در سالهای اخیر در بسیاری از کشورهای جهان پیشرفت‌کرده است. این پیشرفت بر پایه ضرورتهایی که برای تجدیدنظر در روشهای کهن احساس‌می‌شود، صورت گرفته است. در ایران نیز به چندین دلیل، ضرورت تجدیدنظر در روشهای‌مطالعاتی کنونی و استفاده از نظریات و روشهای جدید، محسوس است. در این مقاله، ضمن‌معرفی نظریه جدیدی که به تازگی در برخی از کشورها، به نام نظریه منطقه‌گرایی زیستی،معرفی شده است، می‌کوشیم تا با استفاده از اندیشه‌های مطرح شده در این نظریه، نگاه جدیدی‌به مسائل مربوط به مطالعات منطقه‌ای، و در نهایت، به برنامه‌ریزی منطقه‌ای بیندازیم تا شایدبراساس این نگرش، با برنامه‌ریزی منطقه‌ای برخورد جدیدی صورت گیرد.
