هر کشوری در هر سطحی از توسعه، در برنامه‌های توسعه اقتصادی و اجتماعی خود،برای حل معضل پراکنش زمینهای زراعی و دستیابی به توسعه پایدار، اصلاحات ارضی ویکپارچه‌سازی زمینها را ضروری می‌داند. تحقق توسعه پایدار در سطح ملی و توسعه یکپارچه‌روستایی در سطح محلی و ارتباط متقابل این دو، زمانی میسر است که در مطالعات،برنامه‌ریزیها و تصمیمگیریها، به پدیده یکپارچه‌سازی زمینهای زراعی توجه نمایند، به گونه‌ای‌که این امر مهم را همراه با طرحهای توسعه روستایی، به ویژه طرحهای زیربنایی آب و خاک، ازقبیل احداث شبکه‌های آبیاری و زهکشی و تجهیز و نوسازی اراضی فاریاب انجام دهند. باچنین نگرشی، شرایط برای افزایش تولید در واحد سطح، بهبود وضعیت اجتماعی، بهبودمدیریت مزرعه، بهبود حفاظت خاک، کاهش هزینه نیروی انسانی، افزایش به کارگیری نهاده‌ها،تسهیل در به کارگیری ماشین‌آلات مناسب، صرفه‌جویی در مصرف آب، افزایش همکاریها،کاهش اختلاف و بالاخره بهبود وضعیت اقتصادی و کاهش فقر ناشی از یکپارچه‌سازی درروستا فراهم می‌آید، و در نهایت، دستیابی به توسعه روستایی و ملی، عینیت می‌یابد.
