آموزش و پرورش، نقش مهمی در شکوفا ساختن استعدادها و خلاقیتهای بالقوه‌جمعیت کشور داراست. از این نظر، آموزش و پرورش به منزله عامل اصلی دستیابی کشور به‌توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی تلقی می‌گردد. این اهمیت در کشورهای در حال توسعه، از جمله ایران، به مراتب بیش از کشورهای‌توسعه‌یافته است. این مطلب از سوی اقتصاددانان مختلف نیز مورد تأکید قرار گرفته است(شولتز، 1989). اما بررسی حاضر، نشان می‌دهد که به لحاظ توزیع امکانات و منابع وضعیت‌کشورهای در حال توسعه، با وجود افزایش سهم دانش‌آموزان آنها نسبت به کشورهای‌توسعه‌یافته، نامتعادل‌تر شده است. در این بررسی، می‌بینیم که در کشورهای توسعه یافته، باوجود کاهش سهم دانش‌آموزان طی دوره 1993-1980، از 27 درصد به 23 درصد، همچنان 34درصد کارکنان آموزشی و 85 درصد منابع مالی آموزش و پرورش جهان را در سال 1993 به‌خود اختصاص داده‌اند. از سوی دیگر، در کشورهای در حال توسعه، با افزایش سهم دانش‌آموزان این کشورها، از 73درصد در سال 1980 به 77 درصد در سال 1993، منابع مالی آموزش و پرورش این کشورها، از19 درصد به 15 درصد کاهش یافته است. این واقعیت، نمایانگر وجود بحران در تأمین منابع‌مالی بخش آموزش و پرورش در کشورهای در حال توسعه است. این موضوع، گواه‌محدودیتهای فزاینده مالی دولتها در تأمین منابع مالی آموزش و پرورش و نیز نمایانگر کاهش‌کیفی آموزش و پرورش می‌باشد. در آینده، روند افزایش سهم اعتبارات بخش آموزش وپرورش، خاصه در کشورهای درحال توسعه، کاستی بیشتری خواهد گرفت. از این رو، مطالعات‌و بررسیهای علمی در این زمینه، نقش مؤثری در جلوگیری از این روند خواهد داشت.
