طرح‌های جامع شهر، با قدمتی کمتر از نیم قرن در ایران، راهگشای مسئولان درتخصیص بهینه اراضی (کاربری اراضی)، تراکم ساختمانی، ترافیک شهری، و توسعه آتی شهربوده‌اند. در این مدت اندک، ماهیت خود طرح‌ها نیز دستخوش تغییر شده است. نگرش منعطف‌و راهبردی - ساختاری به مسائل شهر و پدیداری طرح‌های جامع منعطف در این راستا بوده‌است. چنین اظهار می‌شود که این طرح‌ها، مشکلات طرح‌های قبلی را که به صورت ثابت وغیرمنعطف تهیه می‌شدند، نظیر رانت حاصل از طرح، ساخت و ساز خارج از محدوده و کاهش‌سرعت ساخت و ساز و ایجاد بافت فرسوده نخواهد داشت. در این مقاله، ضمن معرفی دو نوع‌طرح ثابت و منعطف، با تبیین فروض هر یک از طرح‌ها و تبدیل آن به زبان اقتصادی، به ارائه‌مدل اقتصادی برای هر دو طرح می‌پردازیم و از طریق تحلیل مدل دو نوع طرح را ارزیابی‌می‌نماییم و معایب و مزایای آنها را بر می‌شماریم.
