ویژگی مهم وضعیت اجتماعی جهان، وجود تفاوتهای شدید در توسعه اقتصادی،سیاسی و اجتماعی است. بین سالهای 1970 و 1995، کشورهای پیشرفته اقتصادی در ادامهپیشرفتهای دهههای قبل موفق بودند. در واقع، الگوهای توسعه کاملا موفق که در بیشترکشورهای اروپای شمالی و غربی، آمریکای شمالی، استرالیا، زلاند نو، و در برخی از کشورهایآسیای شرقی مشاهده میشود، در تاریخ بشر بیسابقه بوده است. شمار بسیاری از کشورهای درحال توسعه در آمریکای لاتین و آسیای جنوب شرقی، بین سالهای 1970 و 1995، منافعاجتماعی چشمگیری را به دست آوردهاند. روند توسعه رخ داده در کشورهای از نظر اجتماعی درحال توسعه (SLDCs) که بیشتر آنها در مناطق در حال توسعه آفریقا، آسیا و دولتهای باقیماندهاز اتحاد جماهیر شوروی سابق قرار دارند، نشان میدهد که بیشتر این کشورها با خطر فروغلتیدن در سطوح عمیقتر فقر، نا امیدی، و زوال انسانی مواجه هستند. رشد سریع جمعیت،تداوم سطوح بالای مخارج نظامی، ناتوانیهای اقتصادی مزمن، فقر در حال گسترش، تضادهایاجتماعی در حال عمیقتر شدن، ساختارهای تضغیف شده خانواده، و نبود برنامههای مکفیرفاه اجتماعی، دلایل اصلی سیر منفی روندهای توسعه برای بیشتر کشورهای فقیر در حالتوسعه بوده است.