پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل اندازه گیری موانع توسعه والیبال قهرمانی زنان ایران در سطوح کلان، میانی و خرد و نیز اولویت بندی آن ها انجام شد. این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی پیمایشی بود و نمونه آماری آن را کلیه بازیکنان، داوران و مربیان (104 نفر) حاضر در سیزدهمین دوره لیگ برتر والیبال بانوان ایران تشکیل دادند. ابزار اندازه گیری مورداستفاده در این پژوهش، پرسش نامه موانع توسعه (افتخاری، 1393) بود که از طریق مصاحبه ساختارمند با داوران، بازیکنان و مربیان تیم ملی و نیز تعدیل و تغییر برخی گویه ها، توسعه یافت و پس از تأییدشدن روایی و پایایی آن ، بین نمونه ها توزیع گردید. در نهایت، برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد و به منظور ارائه مدل اندازه گیری، نرم اف زارهای اس.پی.اس.اس 22 و ایموس 21 مورد استفاده قرار گرفت. یافته های حاصل از تحلیل عاملی تأییدی نشان داد نتایج نشان می دهند که در سطح کلان، مؤلفه ""فرهنگی"" با بار عاملی (79/0)، در سطح میانی، مؤلفه ""استعدادیابی"" با بار عاملی (90/0) و در سطح خرد، گویه ""نگرش ضعیف نسبت به انجام فعالیت های ورزشی"" با بار عاملی (78/0)، مهم ترین موانع توسعه والیبال زنان ایران می باشند. بر اساس یافته های پژوهش، راه کارهایی از قبیل افزایش پوشش رسانه های ملی جهت مشارکت بیشتر و فرهنگ سازی گسترده، بهبود نگرش مثبت جامعه به ورزش زنان و هموار کردن بستر مشارکت بیشتر آن ها به دلیل داشتن پتانسیل های بالا، طراحی برنامه جامع جهت تقویت سیستم استعدادیابی و نیز نظارت منسجم بر پیشرفت ورزشکاران مستعد، در راستای توسعه والیبال زنان ایران پیشنهاد می شود.
