کشف باورهاى دینى مبتنى بر شناخت ابزارها و منابع استنباط آنهاست. عقل، فطرت، شهود، وحى و سنت مى توانند از جمله منابع کشف باورهاى دینى باشند. اما جایگاه هریک و چگونگى بهره گیرى از آنها در کشف باورهاى دینى باید روشن شود. هدف این مقاله بیان جایگاه منابع نقلى، یعنى وحى و سنت در کشف باورهاست. تا چه حد مى توان در کشف باورها و اعتقادات، به متون نقلى تمسک جست و با توجه به اینکه خود نقل نیز نیازمند اثبات حجیت است، کدام دسته از باورها از طریق نقل قابل پذیرش هستند. این مقاله با روش تحلیلى و توصیفى، درصدد تبیین این است که وحى و روایات نقل شده با در نظر گرفتن شرایط حجیت و دلالت، چگونه مى توانند در فهم باورهاى اعتقادى، به غیر از اثبات اصل وجود خداوند و نبوت در تمام اعتقادات کارایى داشته باشند.