در بسیارى از ادعیه و مناجاتهاى مأثور از امامان معصوم علیهمالسلام تعابیرى به کار رفته است که گویا آن بزرگواران مرتکب گناه شدهاند! این شبهه با اعتقاد ما مبنى بر عصمت ایشان ناسازگار است. به راستى به چه دلیل انبیا و ائمّه اطهار علیهمالسلام به خود نسبت گناه داده و به درگاه ربوبى توبه و استغفار مىکنند؟ در پاسخ به این شبهه، پاسخهایى ارائه شده است.
اجمالاً در این زمینه باید گفت: هرچند انبیا و ائمّه اطهار علیهمالسلام انسانهاى کامل، صاحب مقام عصمت و از هرگونه خطا و لغزش مصون هستند اما هم ایشان، آنگاه که در برابر عظمت و کبریایى و جلال و جبروت خداى متعال قرار مىگیرند و نعمتهاى بىکران خداوندى را که به بشر و ایشان عطا فرموده است به یاد مىآورند، بىاختیار با خضوع و خشوع در برابر عظمت الهى زبان به تضرع مىگشایند و از اینکه به لطف و کرم الهى از وساس شیطانى محفوظ مانده، خداى را شاکرند.
