سرمقاله - علو على علیه السلام و غلو غالى!

غالیان کسانى بودند که در مدح و ستایش پیشوایان دینى علیهم السلام چندان افراط مى‏کردند که خود معصومین‏علیهم السلام در برابر آن‏ها واکنش نشان مى‏دادند و موضع مخالف مى‏گرفتند و آنان را از این کار بر حذر مى‏داشتند! پاره‏اى از اهل غلو، قائل به الوهیت على بن ابیطالب علیه السلام بودند و ایشان را خداى هستى مى‏دانستند و مقام و مرتبت آن حضرت را از رسول گرامى اسلام صلى الله علیه وآله هم بالاتر مى‏شمردند! امروزه برخى از اهل سنت، شیعیان را اهل غلو مى‏دانند و مى‏پندارند که به اعتقاد شیعه، جبرائیل امین، به جاى این‏که وحى و رسالت را به على بن ابیطالب علیه السلام برساند، مرتکب خیانت‏شده و به پیامبر صلى الله علیه وآله عطا کرده است و هم از این‏روست که - بر اساس پندار بعضى از اهل سنت - شیعیان پس از هر نماز سه بار دست‏ها را بالا مى‏برند و مى‏گویند: خان الامین! ! ستایش و توصیف و تمجید نباید ما را از نکته اصلى باز بدارد. پیامبر صلى الله علیه وآله و ائمه معصومین علیهم السلام هدفى بس بزرگ را در سر داشتند و در پى آن بودند که جامعه‏اى دینى و امتى الهى بسازند و هرگز به این دلخوش نبودند که عده‏اى صرفا به ستایش و توصیف و تمجید آن‏ها بپردازند! بل، گاهى در برابر چاپلوسان و تملق‏گویان با تندى برخورد مى‏کردند و تلاششان این بود که مردم را به کار و عمل وادارند و ارزش‏هاى دینى و الهى و ایده‏هاى اخلاقى و مکتبى را در فرد و جامعه، محقق سازند. این یک امر طبیعى است که ما چون عاشق ولایت و محب اهل بیت عصمت و طهارتیم، دوست داریم دائما از آنان به بزرگى و عظمت‏یاد کنیم و از فضائل و خصال و مکارم آنان بگوییم، اما باید توجه کنیم که آنچه مطلوب و ممدوح پیشوایان دینى ما بوده و هست، بیش از «قال‏» ، «حال‏» است و باید از صرف «حرف‏» و «علم‏» عبور کنیم و به «عمل‏» بپردازیم. امیرالمؤمنین علیه السلام خود از کسانى که صرفا با زبان قال، محب او هستند و در مدح و توصیف و ابراز محبت ظاهرى به او افراط مى‏کنند، گله‏مند است و محب مفرط را نکوهش مى‏کند و مى‏فرماید:
هلک فى رجلان: محب غال و مبغض قال (1)
دو مرد [با دو نوع تفکر] درباره من هلاک و نابود شدند، یکى دوستى که در حق من غلو کند و دیگرى، دشمنى که در بغض و دشمنى‏اش افراط نماید.
و نیز در حدیث دیگر مى‏فرماید:
ایاکم و الغلو فینا: (2)
از غلو و افراط در مورد ما اهل بیت علیهم السلام پرهیز کنید.
آنچه ما امروز بدان محتاجیم، درس آموزى عملى از امام على علیه السلام است و آنچه مقام معظم رهبرى حضرت آیة‏الله خامنه‏اى «دام ظله‏» هماره بر آن تاکید دارند، تحقق بخشیدن به منویات امام على علیه السلام در زمینه‏هاى اقتصادى، سیاسى، حقوقى و. . . است. بجاست صاحبنظران و دست‏اندرکاران و مسؤولان مسائل مختلف بر اساس آمار و ارقام اعلام کنند که در سال امام على‏علیه السلام چند کار مثبت عملى در راستاى نزدیک‏تر ساختن جامعه به حکومت عدل علوى انجام داده‏اند!
با غلو، شعار و لقلقه زبان، هرگز نمى‏توان علو على را - کما هو حقه - بیان کرد. علو على علیه السلام، حقیقتى است فراتر از آنچه ما درباره‏اش مى‏نویسیم و مى‏گوییم و شعار مى‏دهیم. دولتمردان و صاحب‏منصبان وقتى گام در مسیر امام على‏علیه السلام مى‏گذارند که در عمل، زهد و قناعت على‏علیه السلام را سرمشق خود قرار دهند و اسیر پست و مقام نگردند و جز خدمت‏به خلق خدا و اجراى احکام الهى، چیزى در سر نداشته باشند.
امروز صرفا با شعار نمى‏توان جامعه را به سوى اسلامیت و آرمان‏هاى علوى پیش برد، ولو این‏که بتوان جمهوریت را حفظ کرد! آنچه مطلوب و مراد ماست، اسلامى بودن حکومت و صبغه دینى اداره مملکت است و این مهم، تنها با آرامش و ستایش و تمجید زبانى، حاصل نمى‏شود. امید آن‏که در سال امام على‏علیه السلام قدرى به خود آییم، از شعار بکاهیم و بر شعور بیفزاییم و لااقل چند گام عملى در مسیر تحقق بخشیدن به حکومت علوى برداریم. انشاءالله
پى‏نوشت‏ها:
1- نهج‏البلاغه، فیض‏الاسلام، حکمت 113
2- غررالحکم و دررالکلم، ج 2، ص 324