پژوهش حاضر تعیین درجه تاثیر مقابله با تنیدگی بر احساس تنهایی زنان نابارور بود. روش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پس از 3 هفته بود. از بین 200 زن نابارور مراجعه کننده به درمانگاه ناباروری دکتر چوبساز در کرمانشاه، 40 زن نابارور داوطلب شرکت در پژوهش شدند، و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای گرفتند. در مرحله پیش آزمون هر دو گروه همزمان به مقیاسهای احساس تنهایی راسل، پپلاو و کورتونا ( 1980 ) و نسخه کوتاه افسردگی بک (2000) جهت تعیین روایی مقیاس احساس تنهایی، پاسخ دادند. در مرحله بعد، در گروه آزمایش طی 8 جلسه 120 دقیقه ای هفته ای یک جلسه، مقابله درمانگری ارائه شد و در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. سپس هر دو گروه به طور همزمان در مرحله پس آزمون و پیگیری بعد از 3 هفته با مقیاس احساس تنهایی آزمون شدند. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر، استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت بین نمرات احساس تنهایی و زیر مقیاسهای انزوا، اجتماعی بودن، نداشتن فردی صمیمی و احساس تنهایی آزمودنیها در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بین دو گروه آزمایش و گواه معنادار است. نتیجه گیری: مقابله درمانگری می تواند روش مؤثری برای کاهش احساس تنهایی، انزوا و افزایش ارتباطات اجتماعی زنان نابارور باشد.
