مفهوم «جامعه پذیری دینی» در واقع بخشی از فرایند عام جامعه پذیری است و به مثابه بخشی از فرایند رشد و کمال آدمی رخ می دهد؛ اما در تعریفی علمی و موجه فرایندی است که طی آن، افراد یک جامعه به تدریج با باورها، اعمال، وظایف، آیین ها، مراسم، مناسک، ارزش ها، هنجارها و نمادهای دینی جامعة خود آشنا می شوند و آنها را فرامی گیرند و با درونی ساختن آنها به عنوان افراد دین دار ظاهر می شوند و موجب انتقال آنها از نسلی به نسل دیگر می گردند. امروزه امر جامعه پذیری در همة وجوه آن بیشتر بر عهدة نهاد آموزش و پرورش است؛ چون فرزندان هر جامعه ای از دبستان تا پایان دبیرستان، بیشترین وقت خود را در درون مدرسه و در ارتباط با آن (تکالیف منزل) می گذرانند. دستیابی به این هدف بزرگ در نهاد آموزش و پرورش، نیازمند نقشه ای است که در ادبیات علوم تربیتی به آن برنامة درسی می گویند. این طرح و نقشه، زمانی می تواند آن نهاد را به اهداف مطلوب خود برساند که بر مبانی، اصول و شیوه های ارزشی و فرهنگ حاکم بر آن کشور استوار باشد. مقالة حاضر، با رویکردی توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای، به تبیین ویژگی ها و کیفیت عناصر برنامة درسی مؤثر در جامعه پذیری دینی دانش آموزان پرداخته است.
