انسان مخلوق خدای متعالی است که نعمت های بیکرانی به او اعطا کرده است، نعمت های مادی و نعمت های معنوی. شکرگزاری مخلوق در برابر خالق منان، کمترین وظیفه بندگان شایسته خداست. غالبا نعمت های مادی برای ما جلوه گری مینماید. اگر بنده شاکری باشیم، از این نعمت ها خدای متعال شاکریم. در حالی که نعمت های معنوی به مراتب مهم تر و ارزشمندتر از نعمت های گذرای مادی است. هرچند ما معمولاً در برابر شکر نعمت های الهی غافل و یا ناتوانیم، اما اعتراف به ناتوانی از شکر نعمت های الهی، از جمله سیره حضرات معصومان: است که ما نیز باید از این سیره پیروی کنیم.