به عقیده برخی دین پژوهان و متکلّمان غربی وحی مجموعه ای از حقایق درباره خداوند نیست، بلکه کتب مقدّس محصول کوشش های انسان برای شناخت معنا و اهمیت حوادث وحیانی هستند که ضمن عصری بودن در قالب تجربه بشری بروز مییابند. از این رو، وحی و تجربه دینی در بُعد پدیدارشناسی تجربه دینی یکسان انگاشته شده است.
هدف این مقاله ضمن روشن ساختن معنای وحی و تجربه دینی و ارائه برخی نظریات مطرح در هر مورد به تبیین تفاوت وحی با تجربه دینی میپردازد. روش پژوهش، مروری و کتابخانه ای است که پس از بیان برخی نظریات در باب موضوع، به نقد و بررسی آنها پرداخته است.
براساس یافته های این پژوهش، که با ارائه 20 تفاوت عمده میان وحی و تجربه دینی به دست آمد، معلوم شد که منشأ وحی، برای گیرنده وحی (پیامبران) روشن است و به همین علّت، پیامبران هرگز در گرفتن پیام آسمانی دچار حیرت و اشتباه نمیشوند. وحی قرآن، در طول و عرض کامل و تمام است و تاکنون هیچ تجربه ای دینی یا شهودی عرفانی نتوانسته است به پای آن برسد.
