هدف از پژوهش حاضر بررسی معنای زندگی سالمندان ساکن مراکز نگهداری از سالمندی بوده است. رویکرد روش شناسی به کار رفته در این پژوهش کیفی بوده و روش پژوهشی از نوع پدیدارشناسی می باشد . جامعه پژوهشی تمامی سالمندان شهر تهران در سال 1397 بوده است. از بین آنها 15 نفر سالمند که در مراکز سالمندی نگهداری می شدند به صورت داوطلبانه و هدفمند در این پژوهش شرکت کردند. 6 نفر از سالمندان، خانم و 9 نفر آقا بودند. معیار انتخاب این افراد سن بالای 65 سال بود. اطلاعات از طریق مصاحبه فردی، عمیق و نیمه ساختاریافته جمع آوری و ضبط شده است. داده ها به روش کدگذاری داده های کیفی تجزیه و تحلیل شده است. واحد تحلیل در این پژوهش جمله بوده است. یافته های بدست آمده در 73 مقوله فرعی حاصل شده که در 11 مقوله اصلی به این صورت دسته بندی شده اند: اعتقاد به خدا و آخرت، سرگرمی، زندگی قبل از ازدواج، زندگی بعد از ازدواج، ارتباطات، لذت ها، برخورد با نسل جدید، نگرانی ها، امیدواری ها، سلامتی و تعریف زندگی. سالمندان پژوهش حاضر از زندگی در سرای سالمندان ارتباطات و لذت های محدودتری از سرگرمی هایشان می برند. به نظر می رسد دو عامل اساسی امید به زندگی و تعریف آنها از زندگی جبری نقش مهمی در معنای زندگی سالمندان دارند.