اهداف: تعیین عوامل مثبت و منفی موثر بر یادگیری مهارت های بالینی برای کاهش مشکلات و افزایش میزان بهره وری بسیار مهم است. از آنجا که نظرات دانشجویان به عنوان عنصر اصلی آموزش، میتواند راه گشای برنامه های آینده باشد، پژوهش حاضر به منظور تعیین میزان بهرهوری در آموزش بالینی، از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی انجام گرفت.
روشها: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی 150 نفر از دانشجویان سال آخر پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد که بهروش سرشماری انتخاب شدند، در نیمسال دوم سال تحصیلی 86-1385 انجام شد. بهمنظور جمعآوری اطلاعات از پرسش نامه ای پژوهشگرساخته شامل دو بخش خصوصیات فردی و معیارهای بهرهوری استفاده شد. در معیارهای بهرهوری، 5 حیطه اهداف و برنامه آموزشی، مربی، برخورد با دانشجو، محیط آموزشی و نظارت و ارزشیابی بررسی شد. دادهها ب هکمک نرمافزار SPSS 13 با روشهای آماری توصیفی و آزمون T تکنمونهای تحلیل شد.
یافتهها: میانگین امتیازات بهرهوری در آموزش بالینی در حیطه اهداف و برنامهریزی آموزشی 5/4 ± 5/20، در حیطه مربی 6/4 ± 15، در حیطه برخورد با دانشجو 2 ± 4/8، در حیطه محیط آموزشی 6/1 ± 10، در حیطه نظارت و ارزشیابی 9/1 ± 9/7 و بهطور کلی 2/12 ± 8/61 بود. بیشترین امتیاز بهرهوری در حیطه اهداف و برنامهریزی آموزشی و کمترین آن در حیطه نظارت و ارزشیابی بود.
نتیجهگیری: میزان بهره وری در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد، در 5 حیطه آموزش بالینی در حد متوسط است. افزایش انگیزه در پرسنل مراکز بهداشتی- درمانی برای همکاری در امر آموزش بالینی پیشنهاد میشود.
