امروزه برنامه ریزی جهت توسعه پایدار روستاها به عنوان یکی از سرفصل های مسائل اقتصادی اجتماعی کالبدی و فضایی جای خود را باز نموده است و کشورها سعی می نمایند با بسیج امکانات و توانمندی های خود به اهداف توسعه در تمامی ابعاد اقتصادی و اجتماعی کالبدی فضایی نایل آیند عمران و توسعه روستایی، اقدامی بنیادی است که موجب اصلاح وضع اجتماعی، اقتصاد و فرهنگ روستا می شود که یقیناً با ترقی همه جانبه روستاها، مناطق شهری نیز تأثیر لازم را گرفته و رشد همه جانبه را در جامعه شاهد خواهیم بود. در صورت تحقق این توسعه دو اتفاق بزرگ خواهد افتاد یکی تثبیت جمعیت و دیگری مهاجرت معکوس به روستاها و اگر برعکس روستاها مورد بی مهری واقع شوند جمعیت جوان و تحصیل کرده و توانمند محیط مستعد و بکر روستا را رها کرده و در حاشیه شهرهای بزرگ ساکن می شوند. طرح های ساماندهی فضا و سکونتگاه های روستایی این امکان را فراهم نموده اند که نخست شناخت جامعی از منطقه ارایه شود و دوم اینکه علل و عوامل بروز هرگونه مشخصه اجتماعی اقتصادی و . . . تبیین گردد و سوم به عنوان برنامه ای جامع در یک افق زمانی ده ساله ویژگی های مختلف نقاط روستایی منطقه را پیش بینی نماید و راهکارهای اجرایی به منظور تحقق توسعه پایدار روستایی ترسیم شود. تحقیق حاضر به منظور بررسی نقش طرح های ساماندهی فضا و سکونتگاه های روستایی در توسعه روستاهای استان اردبیل می باشد. در تحقیق حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و تأکید بر نگرش کارشناسان دستگاه های استانی، شهرستانی، بخشی در سه بعد اجتماعی فرهنگی، اقتصادی، کاربردی محیطی از طریق آزمون آماری به بررسی نقش طرح های ساماندهی فضا و سکونتگاه های روستایی در توسعه روستاهای اردبیل و نیز به بررسی میزان تحقق پذیری پیشنهادهای ارائه شده در این طرح ها پرداخت شده و همچنین مهم ترین دلایل عدم تحقق پیشنهادهای مطرح شده در طرح های مذکور محدودیت اعتبارات عمرانی، ناهماهنگی دستگاه ها و سازمان های دست اندرکار توسعه روستایی و ضعف مشارکت مردمی را می توان نام برد.
