نظام ارتباطی، برنامه ریزی و توسعه در ایران ؛ ارائه یک چارچوب (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

نظام ارتباطی، به عنوان ساز و کار الحاقی به برنامه توسعه، به یک نیاز و البته راهبرد جد ی برای تحقق اهداف برنامه، مبد ل شد ه است. تجربه انتخاب نخستین سخنگوی لایحه بود جه 97 و شکل گیری امواج بی سابقه اجتماعی و رسانه ای، در جریان تصویب برنامه ششم توسعه اقتصاد ی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، نشان داد د شواری همراه ساختن افکار عمومی با اهداف مورد نظر برنامه، کمتر از د قت و حساسیت در تهیه محتوای برنامه ها نیست؛ بی توجهی به برقراری یک نظام ارتباطی صحیح با ذی نفعان می تواند پذیرش عمومی و موفقیت هر برنامه ای را تحت تأثیر قرار د هد . با توجه به تحول در نقش رسانه ها، به خصوص رسانه نوظهور و تغییر مد ل ارتباطی از عمود ی به افقی و تعاملی، پیوند مد یریت راهبرد ی در موفقیت برنامه توسعه، با تولید موافقت در افکار عمومی بیش از پیش آشکار شد ه است. این در حالی است که فقدان یک نظام ارتباطی و رسانه ای، برای تبیین برنامه توسعه، پروژه ها و طرح ملی و فراگیر از آسیب جد ی برای تغییر نگرش اجتماعی و همگرایی در این حوزه است. این مقاله می کوشد با به کارگیری نظریه ارتباطات جمعی و استفاد ه از روش تحلیلی توصیفی، د لایل بی توجهی برنامه ریزان به ساز و کارهای الحاقی رسانه ای در برنامه توسعه کشور را بیان کرد ه، با ارائه یک چارچوب عملی، جایگاه پیوست رسانه ای را، در تغییر نگرش و همراهی عمومی، با برنامه توسعه ای تبیین کند . تعریف پیوست رسانه ای و مراحل آن، اهمیت ارتباطات رسانه ای، پیشینه و آسیب کنونی فقدان پیوست رسانه ای در برنامه توسعه کشور، ارائه مد لی برای الحاق پیوست رسانه ای به برنامه توسعه، توّلی گری و چگونگی ساز و کار اجرایی آن موضوع د یگری است که در این مقاله مورد توجه قرار می گیرد .