مقدمه: از مسائل مطرح آموزش پزشکی در سال های اخیر، افت کیفیت آموزش پزشکی است . این پژوهش با هدف شناسایی مولفه های ارتقاء کیفیت آموزشی در رشته داروسازی و ارائه مدل متناسب با شرایط بومی انجام گرفت. روش کار: پژوهش حاضراز نوع ترکیبی است. جامعه آماری آن شامل 140 نفر از دانشجویان سال آخر و 20 نفر از اساتید دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی تهران بودند. به منظور گردآوری داده ها، از دو پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده، پرسشنامه اول جهت بررسی ابعاد و مؤلفه های ارتقاء کیفیت آموزش در اختیار 140 نفر از دانشجویان قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل عاملی و از نرم افزار PLS استفاده شده است. بعد از ارائه مدل پیشنهادی، پرسشنامه دوم جهت تعیین درجه تناسب در اختیار 20 نفر از اساتید قرار گرفت. یافته ها: دررابطه با کیفیت و عوامل مؤثر بر ارتقاء کیفیت آموزش داروسازی،9 عامل اصلی اهداف و رسالت های دانشکده، کیفیت برنامه درسی، فضا و امکانات آموزشی، فرایند تدریس و یادگیری، انجام ارزشیابی، مهارت های رفتاری اساتید، مهارت های حرفه ای اساتید، دانشجویان، کاربرداستاندارهای آموزشی، تاثیرگذاری روش های تدریس موجود دررشته داروسازی بیشترین ارتباط و تأثیر بر ارتقای کیفیت آموزش داروسازی داشتند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان دادکه تأثیرگذاری روش های تدریس موجود در رشته داروسازی با بارعاملی (86/0)، مهارت های رفتاری اساتید با بارعاملی (83/0) دارای بیشترین تأثیر و کاربرد استاندارهای آموزشی با بارعاملی (65/0) دارای کمترین تأثیر بر ارتقاء کیفیت آموزش رشته داروسازی هستند. لذا استفاده از روش های نوین تدریس از قبیل flipped classroom ، روش تدریس بالینی و... در بخش مهارت های رفتاری اساتید تکیه بر برخورد مناسب، احترام متقابل، خودباوری و... نسبت به سایر عوامل تاثیرگذارترند.
