مقدمه: بهطور کلی، گروه تجمع دو نفر یا بیشتر است که کنش و واکنش دارند، از قوانین خاصی پیروی میکنند، به نیازهای یکدیگر علاقمندند و از طریق تفاهم و وحدت عمل درصدند به اهداف مشترک نایل آیند. حل مساله توسط گروه تحت تاثیر عواملی مانند تعداد اعضای گروه، انسجام گروه، اختلاف موقعیت، شخصیت افراد و محیط فیزیکی قرار میگیرد. در گروههای کوچک تعداد اعضاء محدود است؛ بهطوریکه هر عضو با دیگر اعضاء، ارتباطی رودررو و بدون واسطه داشته و هر کدام از اعضاء نقش خاصی در گروه دارند و نقشها از هم متمایز است. در گروههای کوچک میزان مشارکت و صحبت صریح به مراتب بیشتر از گروههای بزرگتر است. همچنین همکاری گروهی و احساس دوستی بین اعضاء بیشتر است و تفکر انتقادی در افراد تقویت میشود. در روش آموزش در گروههای کوچک، فراگیران از نگرشها، احساسات، عقاید و دلایل رفتار دیگران آگاه میشوند و پس از آن نگرشهای خود و دیگران را نقد و بررسی میکنند و سپس به تغییر و تطبیق نگرشهای خود در مسیر تحلیل و ارزشیابی نگرش خود میپردازند.
نتیجهگیری: یکی از مهمترین دلایل استفاده از گروههای کوچک، افزایش مهارتهای فراگیران و شکل دادن به نگرش آنها است که این، بهخصوص باعث توسعه مهارتهای بالینی در کلینیکها و مراکز بهداشتی درمانی میشود.
