بررسی رابطه بین آرزوهای شغلی و جامعه پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب ایران(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
آرزوهای شغلی شامل مسیر های شغلی است که به زندگی شغلی کارکنان تداوم، نظم و معنا می بخشد. این آرزوها منابع خودشناسی و ثبات در مسیر شغلی است. تحقیقات نشان داده است که توجه به آرزوهای شغلی در بهبود متغیرهای مدیریت منابع انسانی مؤثر است، از جمله جامعه پذیری سازمانی که نقش حیاتی در مراحل اولیه استخدام و مسیر شغلی کارکنان دارد. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه بین آرزوهای شغلی و جامعه پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب ایران بود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی و به شیوه میدانی بود. جامعه آماری شامل تمامی کارکنان مرد و زن ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب کشور بود که با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند 263 نفر به عنوان نمونه آماری برای مطالعه انتخاب شدند. برای گردآوری داده های پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد آرزوهای شغلی براساس مدل بیگلیاردی و همکاران (2005) و جامعه پذیری سازمانی براساس مدل تائورمینا (1997) استفاده شد. از روش های آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که بین آرزوهای شغلی و مؤلفه های آن (شایستگی فنی/کارکردی، شایستگی مدیریت عمومی، ثبات سازمانی، خلاقیت کارآفرینانه، خدمت یا تأثیر داشتن، خودمختاری/استقلال، سبک زندگی و چالش محض) با جامعه پذیری سازمانی و ابعاد آن (دریافت آموزش، تفاهم، حمایت کارکنان و چشم انداز از آینده سازمان) رابطه مثبت و معنادار در سطح P<0.01 وجود دارد. همچنین مشخص شد که مؤلفه های شایستگی مدیریت عمومی و ثبات سازمانی می توانند به طور مثبت و معنادار جامعه پذیری سازمانی را پیش بینی کنند. بنابراین آرزوهای شغلی کارکنان در تسهیل جامعه پذیری آنان نقش مؤثری دارد.