مرجعیت، اصلی ترین نهاد اجتماعی متولی امر دین و عهده دار نقش رهبری شیعیان در موضوعات مختلف سیاسی و اجتماعی است. این نهاد، بر اساس اندیشه نیابت فقیهان جامع الشرایط از امام معصوم شکل گرفته، از مبانی خاص عقلانیت و تصمیم گیری و منابع خاص قدرت برخوردار است و در سطوح مختلف سرزمینی و فرا سرزمینی، ایفای نقش می کند. اینک این سؤال مطرح است که چگونه می توان کنشگری بین المللی نهاد مرجعیت را با استفاده از مؤلفه های بازیگران روابط بین الملل تبیین کرد. بر این اساس، با هدف شناسایی الگوها و شاخص های رفتار فرا سرزمینی این نهاد سه معیار اساسیِ بهره گیری از منابع قدرت، تأثیرگذاری بر فرایندها و رویه ها و نظام انگاره ای به عنوان معیارهای اصلی کنشگری در نظریه های روابط بین الملل استخراج گردیده و بر اساس آن، میزان برخورداری نهاد مرجعیت از شاخصه های مذکور به آزمون گذارده می شود. بدین منظور، با استفاده از رویکرد وابستگی به مسیر، از روش های پژوهش تاریخی کیفی، ضمن مطالعه ادوار مرجعیت و تقسیم بندی آن بر مبنای معیار دانش روابط بین الملل، مفاصل حیاتی یا بزنگاه های تاریخی را شناسایی و الگوی این نقش آفرینی را تبیین می کند. درنهایت شواهد عینی کنشگری این نهاد را در عرصه فراملی، با ویژگی های بازیگران بین المللی مقایسه می کند. فرضیه اولیه نویسنده، انطباق مصادیق تاریخی با مشخصات بازیگران در روابط بین الملل است که در طول این مطالعه، مورد آزمون قرار خواهد گرفت. همچنین نویسنده بر این باور است که شرایط زمان و مکان و میزان تحقق منافع و اهداف، عناصر زمینه ای تأثیرگذاری و شکل دهنده الگوی رفتاری این نهاد اجتماعی است.
