مقدمه: ارتباط، تعامل میان دو فرد با یک هدف مشخص می باشد. توانایی برقراری ارتباط صحیح نیز، یکی از مهارت های اساسی زندگی اجتماعی است که منجر به پیشرفت بشر می گردد. امروزه، آموزش علوم پزشکی، از آموزش های تئوری محض می باشد که به هدف کسب مهارت های انسانی و ارتباطی نیز معطوف شده است. شایان ذکر است که برقراری ارتباط صحیح با مراجعه کنندگان و بیماران اثرات مثبتی همچون: بهبود علائم حیاتی، کاهش درد و اضطراب و ... دارد و همچنین در راستای اختلال در ارتباط منجر به اشتباه در تشخیص و .. می شود که در نهایت نارضایتی بیماران را به همراه دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی سطح مهارت های ارتباطی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1396 می باشد. روش: مطالعه حاضر، یک مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی است. جامعه آماری آن شامل 281 دانشجویان شاغل به تحصیل در نیمسال دوم 97-96 دانشگاه علوم پزشکی قم می باشد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه دو قسمتی دارای اطلاعات دموگرافیک و استاندارد مهارت های ارتباطی در حیطه های کلامی، شنوایی و بازخورد بود. در نهایت برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آزمون های T مستقل، ANOVA و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری کمتر از 0/05 تحلیل گردید. یافته ها: در این مطالعه 38/1% از دانشجویان پسر، 83/3% مجرد نیز بودند. میانگین و انحراف معیار سن و معدل دانشجویان به ترتیب3/13 ± 21/50 سال و 1/53 ± 16/98 نمره بود. در این مطالعه 60/5% (170 نفر) از دانشجویان دارای مهارت ارتباطی خوب و 38/4% (108 نفر) متوسط بود. آزمونT مستقل اختلاف معنی داری را در بین میانگین نمره مهارت های ارتباطی و نیز ابعاد آن بر حسب وضعیت محل سکونت نشان نداد ( 0/05< P ) اما در ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی معنی داری را بین معدل و بعد کلامی مهارت ارتباطی وجود داشت (r=0/143,p=0/045) نتیجه گیری : میانگین و انحراف معیار نمره بعد کلامی و بعد شنوایی مهارت های ارتباطی بر حسب جنس تفاوت معنی داری را نشان داد (0/05 > P ) و میزان مهارت کلامی دانشجویان دختر نیز بهتر از دانشجویان پسر گزارش شد. همچنین لازم به ذکر است، در حد امکان، از کارگاه های مؤثر جهت افزایش مهارت های ارتباطی دانشجویان استفاده کرده و منجر به ارتقای مهارت های ارتباطی آنان شد. زیرا در صورت موفقیت، می توان به تربیت مناسب دانشجویان پزشکی امروز و ضامنان سلامت آینده امیدوار بود.
