سیامک محبی

مقدمه: ارتباط، تعامل میان دو فرد با یک هدف مشخص می باشد. توانایی برقراری ارتباط صحیح نیز، یکی از مهارت های اساسی زندگی اجتماعی است که منجر به پیشرفت بشر می گردد. امروزه، آموزش علوم پزشکی، از آموزش های تئوری محض می باشد که به هدف کسب مهارت های انسانی و ارتباطی نیز معطوف شده است. شایان ذکر است که برقراری ارتباط صحیح با مراجعه کنندگان و بیماران اثرات مثبتی همچون: بهبود علائم حیاتی، کاهش درد و اضطراب و ... دارد و همچنین در راستای اختلال در ارتباط منجر به اشتباه در تشخیص و .. می شود که در نهایت نارضایتی بیماران را به همراه دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی سطح مهارت های ارتباطی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1396 می باشد. روش: مطالعه حاضر، یک مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی است. جامعه آماری آن شامل 281 دانشجویان شاغل به تحصیل در نیمسال دوم 97-96 دانشگاه علوم پزشکی قم می باشد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه دو قسمتی دارای اطلاعات دموگرافیک و استاندارد مهارت های ارتباطی در حیطه های کلامی، شنوایی و بازخورد بود. در نهایت برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آزمون های T مستقل، ANOVA و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری کمتر از 0/05 تحلیل گردید. یافته ها: در این مطالعه 38/1% از دانشجویان پسر، 83/3% مجرد نیز بودند. میانگین و انحراف معیار سن و معدل دانشجویان به ترتیب3/13 ± 21/50 سال و 1/53 ± 16/98 نمره بود. در این مطالعه 60/5% (170 نفر) از دانشجویان دارای مهارت ارتباطی خوب و 38/4% (108 نفر) متوسط بود. آزمونT مستقل اختلاف معنی داری را در بین میانگین نمره مهارت های ارتباطی و نیز ابعاد آن بر حسب وضعیت محل سکونت نشان نداد ( 0/05< P ) اما در ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی معنی داری را بین معدل و بعد کلامی مهارت ارتباطی وجود داشت (r=0/143,p=0/045) نتیجه گیری : میانگین و انحراف معیار نمره بعد کلامی و بعد شنوایی مهارت های ارتباطی بر حسب جنس تفاوت معنی داری را نشان داد (0/05 > P ) و میزان مهارت کلامی دانشجویان دختر نیز بهتر از دانشجویان پسر گزارش شد. همچنین لازم به ذکر است، در حد امکان، از کارگاه های مؤثر جهت افزایش مهارت های ارتباطی دانشجویان استفاده کرده و منجر به ارتقای مهارت های ارتباطی آنان شد. زیرا در صورت موفقیت، می توان به تربیت مناسب دانشجویان پزشکی امروز و ضامنان سلامت آینده امیدوار بود.

مقدمه: دستیابی به موفقیت تحصیلی و پیشرفت به عنوان هدف غایی فراگیران و نظام آموزشی هر کشوری تلقی می شود، که تحقق این امر متأثر از عوامل متعددی است. یکی از این عوامل، خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان می باشد که باورهای فراگیران در مورد توانایی های خود در فرایند تحصیل تعریف می شود. این مطالعه با هدف ارزیابی خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1396 انجام شد. روش: در این مطالعه مقطعی که به صورت توصیفی تحلیلی انجام شد 188 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی قم به روش نمونه گیری چند مرحله ای از بین دانشکده ها با رعایت معیارهای ورود و خروج از مطالعه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی تحصیلی (32 گویه) بود. داده ها توسط نرم فزار SPSS 19 توسط شاخص های مرکزی و توزیع فراوانی توصیف و با استفاده از آزمونهای T مستقل، ANOVA ، آزمون دانکن و ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن در سطح معنی داری کمتر از 0/05 تحلیل شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن نمونه های 1/72 ± 21/38 سال، 81/9% نمونه ها مؤنث، 78/7% مجرد و 56/9% خوابگاهی بودند. میانگین و انحراف معیار نمره خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان 21/19 ± 109/84 نمره از دامنه قابل اکتساب 160- 30 نمره بود. این نتایج نشان داد که 4/3% دارای خودکارآمدی تحصیلی ضعیف، 57/4% دارای خودکارآمدی تحصیلی متوسط و 38/3% دارای خودکارآمدی تحصیلی خوب بودند. آزمون های آماری نشان دادند که خودکارآمدی تحصیلی بر حسب جنس (0/014= P ) و دانشکده محل تحصیل (0/001= P ) اختلاف معنی داری دارد. آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودکارآمدی تحصیلی با معدل تحصیلی همبستگی مستقیم معنی داری وجود دارد (0/001> P و 0/381= r ). نتیجه گیری: در نهایت نتایج نشان داد که دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم از خودکارآمدی تحصیلی متوسطی برخوردار هستند و با توجه به ارتباط آن با برخی مؤلفه های مؤثر در تحصیل لازم است برنامه های ارتقاء آن در دانشگاه جهت دانشجویان لحاظ گردد.

زمینه و اهداف: اضطراب امتحان یکی از شایع ترین مشکلات روانی که نقش مخرب و بازدارنده ای در سلامت روانی و آموزشی دانش آموزان بخصوص دانش آموزان مقطع پیش دانشگاهی که می تواند عملکرد فرد را مختل کند و منجر به عدم موفقیت در امتحان گردد . روش بررسی: این تحقیق یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-تحلیلی بود که در آن تعداد 250  نمونه به روش نمونه گیری  در دسترس جهت بررسی انتخاب شدند. جهت انجام تحقیق از پرسشنامه  استاندارد اضطراب امتحان  TAI استفاده گردید. داده ها در Spss   نسخه 16 با استفاده از آزمون های واریانس یک طرفه و T مستقل  و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری 0/05>  p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه 125 نفر (50%) از دانش آموزان پسر و 125 نفر (50%) دختر بودند. 53 نفر (21%) دارای اضطراب امتحان بالا، 121 نفر (4/48%)  اضطراب امتحان متوسط و 76 نفر (4/30%)  اضطراب امتحان پایین بودند. یافته ها اختلاف معناداری را در نمره اضطراب امتحان بر حسب جنس نشان داد (0/006= p ). و همچنین بر حسب سطح تحصیلات والدین ( پدر و مادر) نشان داد (0/008= p ) . ضریب همبستگی پیرسون همبستگی معکوس و معنی داری بین اضطراب امتحان با معدل دانش آموزان مورد بررسی نشان داد (0/283-= r و 0/003= p ).   نتیجه گیری: با توجه به میزان بالای اضطراب امتحان در بین دانش آموزان مقطع پی دانشگاهی ، و با در نظر گرفتن تأثیر منفی اضطراب بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان، لزوم بکارگیری خدمات روانشناسی و مشاوره، و برنامه ریزی جهت کمک رسانی برای پیشبرد اهداف بهداشت روانی دانش آموزان به منظور پیشگیری از خسارات جسمانی، روانی، تحصیلی و اقتصادی  پیشنهاد می گردد.