مقدمه: هدف این پژوهش بررسی و شناسایی ابعاد و مؤلفه های ارتقاء کیفیت و تعیین شکاف بین وضعیت موجود ومطلوب در رشته داروسازی بوده است. روش کار: پژوهش از نظر هدف کاربردی بوده و از لحاظ نوع داده ها کمی و از نظر نحوه اجرا ودستکاری متغیرها توصیفی- پیمایشی بوده است. جامعه و نمونه آماری پژوهش شامل 140 نفر (کلیه دانشجویان سال آخررشته داروسازی) دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال تحصیلی (96-95) بودند. که از روش تمام شماری استفاده شده است. ابزار اصلی گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته بوده است. برای تعیین روایی محتوایی، پرسشنامه پس از تائید استاد راهنما و مشاور به تائید 30 نفر از خبرگان در حیطه آموزش عالی نیز رسید و جهت تعیین پایایی پرسشنامه، از محاسبه ضریب آلفای کرونباخ (96/0) استفاده شد. داده های تحقیق پس از جمع آوری با روش های آماری و معادلات ساختاری با استقاده از نرم افزارهای آماری 20 SPSS و PLS تحلیل شدند. یافته ها: نشان دادکه به ترتیب چگونگی کاربرد روش های تدریس در رشته داروسازی با بارعاملی (86/0) و مهارت های رفتاری اساتید با بارعاملی (83/0) دارای بیشترین سهم و کاربرد استاندارهای آموزشی با بارعاملی (65/0) دارای کمترین سهم را در ارتقاء کیفیت آموزش رشته داروسازی دارا هستند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از آن بود که بین وضعیت موجود و مطلوب تمامی ابعاد شناسایی شده، تفاوت معنی داری وجود دارد و میانگین وضع مطلوب بطور معناداری بالاتر از میانگین وضع موجود است.
