مقدمه: دانشجویان پرستاری عوامل استرس زای متعددی را در آموزش بالینی خود تجربه می کنند که سبب افت یادگیری و عملکرد بالینی آن ها می گردد. مطالعه حاضر با هدف سنجش میزان استرس و منابع استرس زا در دانشجویان پرستاری و ارتباط آن با برخی ویژگیهای دانشجویان، مربیان و محیط بالین انجام شد. روش کار: در پژوهشی توصیفی و مقطعی، نمونه ای 256 نفری به روش تصادفی طبقه ای از دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی فلاورجان در سال 1395 انتخاب شد. ابزار مطالعه شامل پرسشنامه های اطلاعات فردی، استرس درک شده کوهن و منابع استرس زای آموزش بالینی بود. داده ها با استفاده از آمونهای آماری تی مستقل، آنالیز واریانس یکطرفه و ضریب همبستگی پیرسن در سطح معنی داری 05/0 با کاربرد نرم افزار SPSS/21 تحلیل شد. یافته ها: اکثریت دانشجویان (1/96%) سطح استرس خود را متوسط و بالا گزارش نمودند. سن دانشجویان با میزان استرس همبستگی مثبت معنی داری داشت (037/0 = P ). بیشترین و کمترین منابع استرس زا، به ترتیب مربوط به حیطه های احساسات ناخوشایند و ارتباطات بین فردی بود. بیشترین عوامل تنش زا به ترتیب مربوط به "زجر کشیدن بیماران بدحال"، "تمیز کردن بیمار بعد از دفع"، "تذکر مربی در حضور پزشکان و پرسنل"، و "برقراری ارتباط با مربی" بود. نمرات منابع استرس زا همبستگی معکوس معنی داری با سابقه کار بالینی (014/0 = P ) و سن مربیان (029/0 = P ) داشت. نتیجه گیری: سطوح بالای استرس می تواند سبب کاهش یادگیری و کیفیت آموزش بالینی گردد، توصیه می شود دوره های آموزشی مدیریت استرس بویژه در زمان کارآموزی در عرصه برای دانشجویان و دوره های مهارتهای ارتباطی برای مربیان بالینی برگزار شود.
