هدف از تحقیق حاضر، تبیین جامعه شناختی میزان مصرف شوخ طبعی سیاسی در میان دانشجویان دانشگاه اصفهان و ارائه یک مدل معادله ساختاری برای این موضوع بوده است. بدین منظور، پس از بررسی مبانی نظری و تحقیقانی موجود، یک مدل نظری که برگرفته از مطالعات یانگ و تیسینگر (2006) و میلوفسکی و همکاران (2011) در باب ویژگی های جمعیت شناختی- سیاسی بینندگان برنامه های شوخ طبعانه سیاسی بود، تدوین گردید. در ادامه، مدل مورد نظر با استفاده از داده های پیمایشی مورد آزمون قرار گرفت. یافته های تحقیق حاکی از آن است که نمونه آماری پیامک های شوخ طبعانه سیاسی را بیش از دیگر انواع شوخ طبعی های سیاسی مورد مصرف قرار می دهند. به علاوه، داده های به دست آمده، مدل تدوین شده برای مصرف شوخ طبعی سیاسی را حمایت می کند. در مدل نهایی، تمامی همبستگی های مورد انتظار-به استثنای رابطه میان سن و تماشای شوخ طبعی سیاسی-، معنی دار بوده اند. درنتیجه، پیش بین های مصرف شوخ طبعی سیاسی به ترتیب عبارتند از: مصرف رسانه ها، جهت گیری های سیاسی، و گرایش به شوخ طبعی سیاسی.
