مسأله اصلی مشارکت اجتماعی در جامعه تواتری و دوره ای بودن آن است ، می توان بیان داشت که جامعه ما از مشارکت اجتماعی در سطح پایینی برخوردار است که این خود از چندین عامل پیروی می کند که یکی از مهمترین آنها نظام ساختار خانواده است چراکه خانواده پایه گذار جامعه و همچنین اولین کانون اجتماعی کردن فرزندان است .در تحقیق حاضر به بررسی تأثیر ساختار خانواده بر مشارکت اجتماعی دانشجویان دانشگاه پیام نور همدان در بین نمونه 339 نفری به روش پیمایشی پرداخته شده است. چهارچوب نظری در این پژوهش از نظریه کنشی پارسونز شکل گرفته است. بدین سان پس از انجام بحث نظری و همچنین جمع آوری اطلاعات ،از طریق نرم افزارspssبه تحلیل داده ها از دو روش همبستگی پیرسن و تحلیل واریانس در رگرسیون خطی پرداخته شده است ، نتایج به دست آمده پژوهش حاکی از این است که هرچه فعال گرایی خانواده افزایش می یابد از میزان مشارکت اجتماعی دانشجویان کاسته و هرچه امید به آینده افزایش می یابد بر مشارکت اجتماعی افزوده می شود.