حرکت

هدف این تحقیق، بررسی شیوع و علل آسیب هـای زانو در فوتبالیست های حرفه ای مرد کشور ایران در لیگ برتر 85-84 بود. اطلاعات مربوط به آسیب های زانو با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده (میانگین 6/5 ± 23 سال، قد 54/0 ± 76/1 متر، وزن 2/6 ± 8/74 کیلوگرم) و پزشک تیم ها جمع آوری شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 390 بازیکن حاضر در لیگ 43 نفر در ناحیه زانو دچار آسیب دیدگی شدند. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، متداول ترین نوع آسیب بود. آسیب در پای برتر به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر بود (04/0 = P). همچنین آسیب در نیمه دوم و در دقایق 90-76 مسابقات به طور معناداری بیشتر از دیگر زمان هـای بازی بود (002/0 = P). آسیب های غیربرخوردای به طور معناداری از آسیب های برخوردی بیشتر بود (01/0 = P). از نتایج این پژوهش می تـوان نتیجه گرفت که در مردان فوتبالیست حـرفه ای ایران آسیب هـای زانو بویژه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی به نسبت زیاد بود. آسیب هـای بیشتر در پای برتر و بویژه در 15 دقیقه انتهایی بازی باید بیشتر مورد توجه دست اندرکاران امور پزشکی و بدنسازان تیم ها برای پیشگیری از آسیب ها قرار گیرد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر دشواری نسبی تکلیف و نوع دستورالعمل کانون توجه (پایه، درونی و بیرونی) بر اجرای تکلیف تعادلی است. نتایج تحقیقات اخیر نشان می دهد که کانون توجه اجراکننده، به ویژه وقتی تکلیف جدید و چالش انگیز است، نقش مهمی بر اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی دارد. در این پژوهش 48 دانشجوی دانشگاه آزاد مشهد شرکت داده شد و به طور تصادفی به دو گروه تکلیف تعادلی آسان و تکلیف تعادلی دشوار تقسیم شدند. شرکت کنندگان، تکلیف متعادل ایستادن بر صفحه تعادل سنج دیجیتال را به تعداد 3 کوشش 15 ثانیه ای در شرایط بدون دستورالعمل، دستورالعمل توجه درونی و دستورالعمل توجه بیرونی اجرا کردند. نتایج نشان داد که عملکرد گروه تکلیف دشوار در شرایط توجه بیرونی به طور معنی داری بهتر از دو حالت دیگر بود، درحالی که نوع دستورالعمل کانون توجهی تفاوت معنی داری را در اجرای تکلیف تعادلی در گروه آسان ایجاد نکرد. بنابراین نتیجه می گیریم که اثربخشی کانون توجه به عنوان یک متغیر اجرا و یادگیری حرکتی به عواملی مانند دشواری تکلیف بستگی دارد.

هدف این پژوهش، بررسی تأثیر یک جلسه دو استقامتی تا حد واماندگی در محیط با دمای متفاوت بر پاسخ HSP72 در دختران جوان فعال بوده است. به این منظور، 27 دانشجوی دختر رشته تربیت بدنی که حایز شرایط شرکت در تحقیق بودند، انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرین در محیط با دمای طبیعی (NTG) ، تمرین در محیط با استرس گرمایی ملایم (HTG) و گروهی که بدون انجام تمرین فقط در معرض محیط گرم قرار داشتند (HG)، تقسیم شدند. پروتکل آزمون گیری شامل دویدن فزاینده تا حد واماندگی بود که با شدت 65 تا 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان بدون شیب اجرا شد. خونگیری در سه مرحله (پایه، میان آزمون و 30 دقیقه پس از اتمام فعالیت) و با شرایط کاملاً مشابه و پس از 12 تا 14 ساعت ناشتایی شبانه از ورید پیش بازویی انجام شد. نمونه ها به سرعت به آزمایشگاه منتقل شده و پس از سانتریفوژ و تهیه سرم، برای آنالیز متغیرهای اصلی و کنترلی تحقیق استفاده شدند. برای تعیین مقادیر HSP72 سرمی از تست ساندویچ الایزا با حساسیت زیاد و برای تعیین کراتین کیناز نیز از روش آنزیماتیک استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آماری مناسب شامل آزمون اندازه گیری مکرر، آنالیز واریانس و T مستقل و آزمون های تعقیبیLSD و شفه در سطح 05/0 P? تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که هر یک از متغیرهای گرما، ورزش و ترکیب این دو موجب افزایش HSP72 شده و این تغییرات در مرحله میان آزمون نسبت به سطوح پایه فقط در گروه HTG معنادار بوده است (03/0 = P). به علاوه تغییرات بین گروهی مقادیر این شاخص در حین فعالیت در گروه هایNTG و HTG نیز معنادار بوده است (02/0 = P) . براساس این یافته هـای می توان گفت که انجام فعالیت بدنی در محیط گرم در مقایسه با محیط با دمای طبیعی به افزایش بیشتر مقادیر HSP72 منجر می شود.

این تحقیق با هدف بررسی انگیزش شغلی دبیران تربیت بدنی بر اساس نظریه هرزبرگ به روش توصیفی و به شکل میدانی انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی دبیران تربیت بدنی مدارس متوسطه شهر تهران بود (850=N) که 268 نفر به عنوان نمونه (با میانگین سنی 40 سال، 160 مرد و 108 زن) به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد دانت (1996) که بر اساس نظریه هرزبرگ تهیه شده (پایایی 96/0)، استفاده شد برای آزمون فرضیه ها از روش های آماری t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در سطح معنی داری 05/0 بین عوامل انگیزشی مردان و زنان اختلاف معنی داری وجود دارد، ولی بین عوامل بهداشتی آنان اختلاف معنی داری مشاهده نشد. همچنین در سطح معنی داری 01/0 بین عوامل انگیزشی با انگیزش شغلی ارتباط معنی داری یافت شد. بین عوامل بهداشتی با انگیزش شغلی نیز رابطه معنی داری دیده شد. به طور کلی می توان گفت که نتایج این تحقیق با قسمت اول نظریه هرزبرگ مبنی بر تأثیر عوامل انگیزشی در انگیزش شغلی همسو، ولی با قسمت دوم مبنی بر عدم تأثیر عوامل بهداشتی در انگیزش شغلی مغایرت دارد. شاید دلیل این مسئله اختلافات فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی موجود بین جوامع مختلف که در تعیین عوامل انگیزشی نقش دارند، باشد.

این پژوهش به منظور بررسی سینماتیک حرکت حمله در دو گروه شمشیربازان ماهر و مبتدی انجام شد. 8 شمشیرباز راست دست (اسلحه فلوره)، از تیم شمشیربازی مردان دانشگاه صنعتی شریف (گرو مبتدی ، میانگین سن 3/1 ± 5/21 سال) و تیم ملی شمشیربازی مردان جمهوری اسلامی ایران (گروه ماهر، میانگین سن 5/2 ± 24 سال) انتخاب و در دو روز مختلف، پس از نصب مارکر بر روی مفاصل بدن، حرکت حمله را در مقابل 3 دوربین سرعت بالای کینمتریک انجام دادند. نتایج تحقیق نشان داد که گروه ماهر در مقایسه با گروه مبتدی، از میانگین طول حمله بلندتری (17/0 ± 17/1 متر در مقایسه با 1/0± 02/1 متر) برخوردارند. در بررسی عوامل مؤثر در این باره مشاهده شد که در وضعیت آماده باش، گروه ماهر بالاتنه خود را (04/0 ± 117/0 متر) نسبت به گروه مبتدی (30/0 ± 051/0 متر) بیشتر بر روی پای جلویی متمایل می کنند. همچنین بررسی تغییرات زوایای مفصلی نشان داد که فلکشن ابتدایی زانو در گروه ماهر (با میانگین 12± 20 درجه) کمتر از گروه مبتدی (با میانگین 15± 38 درجه) ، ولی اکستنشن آن در فاز میانی حرکت (با میانگین 9 ± 51 درجه) بمراتب بیشتر از گروه مبتدی (با میانگین 8± 18 درجه) است. در بررسی تغییرات زاویه ای مفصل ران در دو گروه تفاوت های مشاهده شده بجز برای وضعیت نهایی حمله اندک بود. بر خلاف نظریه رایج که گویای مقدم بودن حرکت دست مسلح و در نتیجه شمشیر بر حرکت پاست، مشاهده شد که دست و زانو در گروه ماهر به تقریب به طور همزمان به حرکت در می آیند. نتایج حاصله، علاوه بر اهمیت توجه به الگوی دقیق حرکتی مفاصل اندام تحتانی، ضرورت تقویت عضلات کوادریسپس و همسترینگ را برای دستیابی به طول حمله بلندتر مورد تاکید قرار می دهد

این تحقیق به منظور تعیین تأثیر تکلیف ثانویه حرکتی دارت و نیز تمرین مسدود در مقابل تمرین تصادفی و ثابت و نیز آزمون فرضیه مبسوط سازی به کمک استفاده از تکلیف تیراندازی با شرکت گروه های تجربی در فواصل8، 11، 14 متر و ترکیبی از این مسافت ها به صورت تمرین تصادفی و تمرین مسدود با استفاده از 132 دانشجوی مذکور دانشگاه طی 6 روز متوالی انجام شد. در این طرح تحقیق عاملی کاملاً متقاطع 5 * 2 (5 تکلیف تیراندازی، 2 تکلیف ثانویه دارت) داده ها به کمک نرم افزار آماری – کامپیوتری SPSS:PC نسخه 14 تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل های واریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها به کار برده شد. نتیجه تحلیل ها نشان داد که تکلیف ثانویه حرکتی تأثیر معنی داری بر اکتساب نداشت، لکن تأثیر معنی داری بر یادداری بر جای گذاشت (05/0 P<) . یافته های مذکور به عنوان تاییدی بر فرضیه مبسوط سازی تفسیر شدند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر یک و دو جلسه تمرین منتخب شامل تمرین های ترکیبی استقامتی و مقاومتی در روز بر توزیع مجدد زیرگروه های لکوسیتی بود. بدین منظور 8 نفر از دانشجویان پسر رشته تـربیت بـدنی دانشگاه گیلان به صورت داوطلب در پژوهش حاضر شرکت کردند. در مدت 8 روز، آزمودنی ها 3 مرحله آزمون را انجام دادند؛ مرحله اول، استراحت در حالت پایه، مرحله دوم انجام تمرین های ترکیبی استقامتی (45 دقیقه فعالیت هوازی با شدت 75-70 درصد ضربان قلب بیشینه (معادل 60 درصد VO2max) با استفاده از چرخ کارسنج) و مقاومتی (45 دقیقه تمرین با 6 حرکت وزنه تمرینی در 3 دوره 8 تکراری با شدت 80 درصد 1RM) به مدت 90 دقیقه در بعدازظهر و مرحله سوم، انجام تمرین های ذکر شده در 2 نوبت صبح و بعدازظهر. برای اندازه گیری تعداد گلبـول های سفید و زیر گـروه های آن در فواصل زمانی گوناگون، در هر وهله cc 5 خون از ورید بازویی آزمو دنی ها گرفته شد و افراد پیش از اولین خونگیری، حداقل 12 ساعت ناشتا بودند. برای آزمون فرضیه های پژوهش، از آزمون T همبسته، تحلیل واریانس با انـدازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی استفاده شد. اختلاف میانگین ها در سطح 05/0 P? . قابل قبول بود. نتایج نشان داد در تعداد گلبول های سفید بلافاصله و 3 ساعت پس از یک جلسه تمرین تغییر معنی داری به وجود نمی آید ، اما در فواصل زمانی مذکور پس از دو جلسه تمرین افزایش معنی داری مشاهده می شود (05/0 P?). همچنین بین حالت پایه و 3 ساعت پس از هر دو برنامه (یک جلسه و دو جلسه تمرین در روز) افزایش معنی داری مشاهده شد (05/0 P?). به نظر می رسد این تغییرات بیشتر ناشی از افزایش معنی دار نوتـرو فیل ها و لنفـوسیت ها در فواصل زمانی پس از یک و دو جلسه تمرین بوده، اما تعداد مونـوسیت ها و ائوزنیوفیل ها در غالب فاصلـه هـای زمانی پس از تمرین ها تغییر معنی دارینداشته است. در نتیجه برای جلوگیری از اختلال در عملکرد سیستم ایمنی دقت نظر بیشتر در تجویز جلسات تمرینی بیش از یک نوبت در روز توصیه می شود.

موانع توسعه بازاریابی مؤسسه های ورزشی به دو دسته موانع درونی و بیرونی تقسیم می شوند. با توجه به تعدد موانع و نیز اهمیت و اولویت موانع درونی، در پژوهش حاضر این دسته از موانع مورد تاکید و بررسی قرار گرفتند تا راهکارهای رفع چنین موانعی برای مؤسسه های ورزشی پیشنهاد شود. موانع درونی مؤسسه های ورزشی در قالب موانع مربوط به مدیریت (5 مؤلفه)، اهداف و راهبرد (3 مؤلفه)، نظام بازاریابی (6 مؤلفه)، فرهنگ سازمانی (3 مؤلفه)، کارکنان (3 مؤلفه) و ساختار سازمانی (3 مؤلفه) شناسایی شدند. پس از شناسایی موانع، در مورد بازدارندگی (وضعیت موجود) موانع توسعه بازاریابی مؤسسه های ورزشی در ایران و نیز اهمیت و اولویت این موانع، از جامعه خبرگان بازاریابی و مدیریت ورزش (شامل استادان و متخصصان بازاریابی و متخصصان و مدیران ورزشی) کشور نظرسنجی شد برای تجزیه و تحلیل داده های مربوط به تعیین وضعیت موجود موانع درونی توسعه بازاریابی مؤسسه های ورزشی ایران از آزمون t و در رابطه با تعیین اولویت این موانع از آزمون رتبه بندی فریدمن استفاده شد. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که از نظر خبرگان کلیه مؤلـفه ها به عنوان موانع بالقوه توسعه بازاریابی در مؤسسه های ورزشی کشور مورد تایید بوده، اغلب از وضعیت نامساعد و بازدارنده ای در فضای کسب و کار ایران برخوردارند و اولویت زیادی برای رفع سریع این موانع در راستای توسعه ورزش عمومی، تخصصی و قهرمانی در سطح کشور و بین المللی وجود دارد.

هدف این تحقیق بررسی ارتباط بین آمادگی قلبی عروقی، سطوح استراحتیCRP و لیپیدهای پلاسما در افراد ورزشکار و غیرورزشکار است. بدین منظور 30 دانشجوی ورزشکار و 30 دانشجوی غیرورزشکار به ترتیب به عنوان گروه ورزشکار و غیرورزشکار انتخاب شدند. نمونـه های خونی در حالت ناشتا و ساعت 8 صبح برای مشخص کردن سطوح استراحتی CRP و لیپیدهای پلاسما در حالت استراحت گرفته شد. سپس از طریق آزمون 12 دقیقه ای دویدن / راه رفتن، حداکثر اکسیژن مصرفی برای تعیین آمادگی قلبی عروقی در دو گروه انجام شد. CRP پلاسما با استفاده از کیت مخصوص و به روش ایمونوتوربیدیمتریک، همچنین HDL-C، TG، LDL-C و کلسترول تام پلاسما با استفاده از کیت تخصصی شرکت پارس آزمون و دستگاه اندازه گیری خودکار، اندازه گیری شدند. نتایج این تحقیق تفاوت معنی داری را بینCRP در افراد ورزشکار (mg/dl 39/0) و غیرورزشکار ( mg/dl 33/0) نشان داد (01/0 P<). بین آمادگی قلبی عروقی و CRP پلاسما ارتباط معنی داری وجود نداشت، همچنین ارتباط منفی معنی داری بینCRP پلاسما و HDL-C کلسترول مشاهده شد (05/0 P< و 27/0 - = r). با توجه به اینکه حدود 40 درصد آزمودنی ها گروه ورزشکار از رشته های بدون توپ و برخوردی مانند کشتی، جودو، بوکس، کاراته و تکواندو بودند، احتمال دارد ورزشکارانی که در رشته های برخوردی شرکت می کنند، چون تنش مکانیکی زیاد و آسیب های ریز دائمی دارند، موجب التهاب مزمن در این ورزشکاران شود. بنابراین، احتمال دارد بالاتر بودن سطوح CRP در افراد ورزشکار ناشی از این مکانیسم باشد. در نتیجه در تفسیر سطوح CRP افراد ورزشکار باید به عوامل دیگری مانند نوع رشته ورزشی و آسیب های ورزشی آنها هم توجه کرد.

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر سه روش تمرین متغیر بر یادگیری یک مهارت است. روش تحقیق این پژوهش، نیمه تجربی است. جامعه آماری تحقیق شامل مدارس ابتدایی شهریار کرج بود که یکصد آزمودنی به صورت در دسترس انتخاب شدند. این نمونه آماری به طور تصادفی چهار گروه 25 نفره تقسیم شدند که سه گروه برای اجرای برنامه های تمرین متغیر و یک گروه، به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. گروه های سه گانه تمرین متغیر به طور تصادفی به گـروه های «الف» ، «ب» و «ج» نامگذاری شدند. به منظور تغییر شاخص ها، قطر و وزن توپ و مسافت تا هدف دستکاری شد. گروه «الف» پاس بغل را از 5 فاصله و با توپ شماره 4، گروه «ب» از 15 فاصله و با توپ شماره 4 و گروه «ج» از 15 فاصله و با توپ های 3 و 5 انجام دادند. هر آزمودنی در هر جلسه می توانست 60 ضربه بزند که این تکلیف شامل 12 ضربه از هر 5 فاصله بود. گروه «ب» از 15 فاصله و از هر فاصله 4 ضربه زدند. ضربـه های گروه «ج» نیز مانند گروه «ب» بود، با این تفاوت که هر 20 ضربه را با شماره توپ یکسانی زدند. این تمرین ها در 3 روز انجام شد و پس از 48 ساعت، آزمون یادداری و انتقال انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، آزمون پاس بغل پای مور- کریستین بود. روش آماری استفاده شده، آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی بود. حاصل تحلیل امتیازها در مرحله یادداری نشان داد که بین عملکرد یادداری گروه «ب» و گروه گواه تفاوت معنی داری وجود ندارد (95/0 = ?). همچنین، بین عملکرد گروه های چهارگانه در آزمون انتقال تفاوت معنی داری مشاهده نشد (95/0 = ?). نتیجه کلی اینکه متغیر ساختن بیش از اندازه تمرین و نیز افزایش تعداد تکرارها، موجب افزایش بیشتر یادگیری در این مهارت نخواهد شد.

هدف از این پژوهش، مقایسه عوامل روانی ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده و پیش بینی ورزشکارانی که در معرض خطر آسیب دیدگی قرار دارند، با توجه به عوامل روان شناختی است. از میان دانشجویان پسر ورزشکار در سال 1384، 169 دانشجوی شرکت کننده در مسابقات دو و میدانی با میانگین سنی 7/3 ± 7/22 سال، به صورت نمونه در دسترس انتخاب و بر اساس نتایج پرسشنامه آسیب، آزمودنی ها به دو گروه ورزشکاران آسیب دیده (75 نفر) و غیر آسیب دیده (94 نفر) تقسیم شدند. در این تحقیق از برگه مشخصات فردی، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی -2 (CSAI-2) رینر و مارتنز، پرسشنامه 34 سؤالی آیزنک، مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته آسیب های ورزشی، قبل از انجام مسابقات دو و میدانی استفاده و در مورد گروه های نمونه اجرا شد. همچنین از روش آماری تحلیل واریانس یکطرفه برای بررسی تفاوت های بین دو گروه، و از روش تحلیل تمایزات برای پیش بینی احتمالی آسیب دیدگی ورزشکاران استفاده شد. به طور کلی نتایج این تحقیق بین ویژگی های روان شناختی دو گروه، تفاوت نشان می دهد (01/0P<). همچنین تحلیل تمایزات نشان داد ورزشکارانی که از پرسشنامه این تحقیق نمره 83 به بالا را کسب کنند، مستعد آسیب هستند و در آینده بیشتر احتمال دارد دچار آسیب دیدگی شوند. در نهایت محققان بر این باورند که با بررسی ویژگی های شخصیتی و عوامل روان شناختی می توان احتمالاً ورزشکارانی را که در معرض خطر آسیب دیدگی قرار دارند، شناسایی کرد و راهکارهای مناسب را به منظور پیشگیری از آسیب دیدگی به کار برد

نتایج پـژوهش های انجام شده مؤید این واقعیت است که ساعات درس تـربیت بدنی به تنهایی نمی تواند برای دستیابی به اهداف عالیه تـربیت بدنی و ورزش مدارس مؤثر واقع شود. ازاین رو مسئولان باید از راهکارهای دیگری برای تحقق این امر استفاده کنند. یکی از این روش ها، تقویت و توسعه کانون های ورزشی است، ازاین رو هدف این پژوهش، تبیین جامع وضعیت کانـون های ورزشی دانش آموزی ایران از نظر اهداف، ساختار و فرایند فعـالیت ها و مقایسه آن با برخی کشورهای منتخب است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و زمینه یابی است و به شکل میدانی انجام گرفته و برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های محقق ساخته ویژه مدیران، مربیان و دانـش آموزان عضو کانون استفاده شده است. برای توزیع پرسشنامه ها به صورت تصادفی خـوشه ای از کل کشور، 9 استان انتخاب شدند. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مدیران (2258 نفر) و مربیان (12542 نفر) زن و مرد و دانـش آموزان دختر و پسر عضو کانـون های سراسر کشور (411855 نفر) در سال تحصیلی 84-1383 است. نتایج این پژوهش نشان داد، آگاهی مدیران کانـون های ورزشی از دانش عمومی و اصول مدیریت، تناسب حق الزحمه مربیان کانون ها با فعالیت های آنان، مناسب بودن فضای ورزشی مدارس برای انجام فعالیت کانـون های ورزشی ویژه مدارس در حد متوسط است. بین نظرهای مدیران و مربیان در خصوص وسایل لازم برای آموزش رشته های ورزشی در کانون، استفاده مربیان از طرح درس مدون برای آموزش رشته ورزشی، نظارت مدیران بر نحوه فعالیت آموزشی مربیان، همکاری مسئولان تـربیت بدنی برای تهیه وسایل و تجهیزات ورزشی، وجود وسایل و تجهیزات مورد نیاز برای انجام فعالیت کانـون های ورزشی ویژه مدارس تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0 < ?).