همانند هر پدیده جغرافیایی و طبیعی همچون سیل، زلزله، تغییرات زیست محیطی و غیره که آثار و پیامدهایی بر حیات سیاسی-اجتماعی انسان ها دارد، به نظر می رسد پدیده ویروس کرونای جدید نیز از زمان شیوع و بالأخص از زمان همه گیری آن،آثار و پیامدهایی بر زندگی سیاسی- اجتماعی انسان ها داشته که توجه اندیشمندان و آشنایان به علوم سیاسی-اجتماعی را به خود جلب کرده است. بررسی آثار، پیامدهای احتمالی و راهکارهای مقابله با آن از زمان همه گیری این ویروس نیازمند رویکردهای علمی و دانشگاهی مستحکمی است تا مسیر سیاستگذاری کنونی و آینده دولت ها را به شکل صحیح هموار و هدایت کند. در این راستا، نوشتار حاضر با هدف بررسی و شناسایی الگوی رفتار سیاسی-اجتماعی ویروس کرونای جدید با رویکرد رفتارشناسی (روش تبیینی-علّی) و به صورت اکتشافی بدین نتیجه دست یافته که الگوی واگرایی واقعی و همگرایی مجازی محتمل ترین و مناسب ترین الگوی پیشنهادی شناسایی و بررسی رفتار اجتماعی-سیاسی ویروس کرونای جدید است؛ با این توضیح که در حالی که ویروس کرونای جدید موجب واگرایی پدیده های اجتماعی-سیاسی همچون جامعه مدنی، دولت ها، اعتراضات و مطالبات سیاسی در زندگی واقعی و عینی انسانها شده است اما از سوی دیگر، زمینه های تشدید روند ورود انسان ها به فضای مجازی و گسترش ارتباطات شبکه ای و تعاملی را فراهم آورده است. توجه به الگوی فوق، مقامات و متصدیان سیاسی و اجتماعی ایران را در مواجهه با پیامدها و آثار احتمالی آن در آینده پیش روی آماده تر و برنامه ها و راهبردهای عملی تر و منطقی تر را ضروری می سازد.
